«Πατέρα, δώσε μου χίλια δολάρια, θέλω να κάνω μία δουλειά». Οκέυ, του είπε ο φάδερ, στα δίνω τα 1.000, όμως με τόκο 10%.
Μη βιαστείς να κατηγορήσεις τον πατέρα, ότι ήθελε να εκμεταλλευθεί ακόμα και τον γιο του σαν ο χειρώτερος σαράφης. Όχι, κύριε. Δεν σκέφθηκε τοκογλυφικά ο πατέρας του Ροκφέλερ. Απλά ήθελε να ΔΙΔΑΞΕΙ τον πιτσιρικά στην πράξη, να καταλάβει το παιδί στο ίδιο του το πετσί, ποια οφείλει να είναι η επιχειρηματική του σκέψη, ποιοι είναι οι άγραφοι νόμοι της αγοράς. Και, κυρίως, ποια είναι η αξία του χρήματος ως μέσο, ως όπλο στον πόλεμο της προσωπικής του αναμέτρησης με τη ζωή.
Φλας-μπακ στα χρόνια του Ροκφέλερ. Την εποχή του άνθρακα, τότε που δεν άναβαν τις λάμπες για να μη πληρώνουν παραπάνω φωταέριο. Το πετρέλαιο μέσα στα σωθικά της μάνας γης περιμένει τον βιαστή του, τον Τζων Νταίηβινσον Ροκφέλερ. Κάποιος θα έκανε την αρχή. Να βγάλει το πετρέλαιο, να το μεταφέρει, να το διυλίσει. Ποιος θα το κάνει.
Όχι το κράτος, βέβαια. Το κράτος είναι να τα αρπάει, να κονομάει από τα έτοιμα. Από τους φόρους. Όχι να στήνει τεράστια σκεπάρνια να τρουπώνουν τα χωράφια και τα κατσάβραχα. Ο ιδιώτης θα πέσει στην περιπέτεια. Αυτός που βλέπει μπροστά, πολύ μπροστά, και παίζει στα σίγουρα εκεί που οι άλλοι έτρεμαν το ρίσκο.
Μιλάμε για τον Ροκφέλερ, τον ψυχρό εκτελεστή, τον ωμό εκβιαστή, τον πιστό στον θεό της απονιάς. Κανένα πρόβλημα αν τον χαρακτήριζαν αδίστακτο αρχιληστή. Αυτός τα ήθελε όλα. Να μη μείνει ούτε σέντσι στην τσέπη κανενός. Να κερδίζει πανηγυρικά την παρτίδα.
Χίλια τα εκατό είμαι σίγουρος σ’ αυτό που γράφω. Δεν έγινε Κροίσος ο Ροκφέλερ επειδή ήταν φραγκοφονιάς. Είμαι βέβαιος ότι θα ήταν ακόμα πιο κονομημένος αν ήταν ανοικτοχέρης. Μιλούσε η φύση του, όμως. Δεν μπορούσε να βάλει το χέρι στην τσέπη. Υπέφερε. Άλλο ότι τελικά πριν πεθάνει είχε φτιάξει το Ίδρυμα Rockfeller, που σήμερα διαθέτει την μεγαλύτερη περιουσία από κάθε άλλο παρόμοιο φιλανθρωπικό οργανισμό.
Διαβαστε ακομα: