Τους αποκαλούσαν «νταβατζήδες». Τους καναλάρχες, εκδοτάρχες, γενικά όσους μεγαλοεπιχειρηματίες νταραβεριζόντουσαν με το δημόσιο και είχαν λόγο στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Η λέξη προέρχεται από την τούρκικη «νταβάς», σημαίνει υπερασπιστής, συνήγορος σε δίκη.
Η λέξη νταβατζής υιοθετήθηκε στην καθομιλούμενη. Είναι ο «αγαπητικός» της πουτάνας. Ο προστάτης της. Ο προαγωγός της. Ο μαστροπός. Ο έχων και το κουμάντο στο μπουρδέλο.
Οι νταβατζήδες της δημόσιας ζωής, άλφα και βήτα και γάμα εθνικής, αποφασίζουν εκείνοι ποια είναι η κατάλληλη, η πιο ευνοϊκή εποχή, όχι απαραίτητα η προεκλογική, για να κλείσουν «συμφωνίες» με τον αυριανό πρωθυπουργό. Αυτά δίνουμε, από ρευστό μέχρι αβάντα από τα ΜΜΕ που ελέγχουν. Εσύ τι μας δίνεις. Το αλισβερίσι έχει τους κανόνες του.
Ο «νταβατζής» δεν περιμένει το σίγουρο αποτέλεσμα των εκλογών, τη νίκη του άλφα κόμματος, μετά από τρείς ή 13 μήνες για να ωφεληθεί για το νταβατζηλίκι του. Όταν θα έχει κερδίσει ο όποιος αυριανός πρωθυπουργός, δεν θα έχει πλέον την ανάγκη, την υποστήριξη του νταβατζή. Θα τον γράψει κανονικά μετά τις εκλογές τον νταβατζή, τον πρόθυμο διαπλεκόμενο, όσο κι αν αυτός ενοχλεί με την «κριτική» του στην κυβέρνηση.
Πόση ζημιά μπορεί να κάνει ο νταβατζής στον υποψήφιο πρωθυπουργό; Αναλόγως είναι και οι «απαιτήσεις» του!
Διαβαστε ακομα: