Μέρες πασχαλιάτικες βρέθηκα σε χωριό αντιτουριστικό, κάπου στη Βόρεια Ελλάδα, όχι στη Βόρεια Μακεδονία. Να το λέμε, να μη μπερδευόμαστε. Φιλοξενούμενος από παλιόφιλη χρόνια αποσυρμένη από τα κοινά, τα κοσμικά και τα αθηναϊκά, γενικώς. Επί του θέματος.

Καιρός υπέροχος. Ουρανός, πίνακας ζωγραφικής. Νύχτες έναστρες. Αστροφεγγιές, σε κάνανε ποιητή και ρομαντικά απολάμβανες την παρέα σου. Κι όμως, ένοιωθες περιπατητής σε ναρκοπέδιο. Εγώ ο αδιαπραγμάτευτος εραστής της σιωπής κάθε βράδυ αντιμετώπιζα τον μοναδικό εχθρό στο μαγικό περιβάλλον του μικρού χωριού. Μια ορχήστρα από ανεξέλεγκτα και επίμονα γαβγίσματα έκαναν την επίθεση τους στην απέραντη σιωπή. Την μαγάριζαν κακόφωνα, αναίτια, και εσύ ανίσχυρος περίμενες πότε, επιτέλους, θα βγάλουν το σκασμό.

Τι φταίει το σκυλί; Σκυλί είναι και γαυγίζει. Ικανό να μη σταματάει το γάβγισμα μια ώρα, τρεις ώρες. Τι να του πεις, σταμάτα να γκαρίζεις, σπας τα νεύρα του γείτονα. Είναι σα να ζητάς από το σκύλο να μην κουνάει την ουρά του. Το πρόβλημα δεν είναι ο σκύλος, αλλά όποιος έχει υποχρέωση να το μαζέψει και δεν τον μαζεύει. Ο ιδιοκτήτης του ζώου, δηλαδή.