Άδειασε η Αθήνα τις ημέρες του Πάσχα. Και των μεγάλων πόλεων. Πήραν ζωή τα χωριά. Όπως κάθε χρόνο, με τον πατροπαράδοτο γιορταστικό τρόπο της ανάστασης. Σούβλες και ψησταριές, και κάργα το πασχαλινό τραπέζι με οβελία, τσουρέκια και κόκκινα αβγά. Και από κοντά οι ευχές και τα δημοτικά τραγούδια. Ένα άκόμα Πάσχα όπως το περσινό, το προπέρσινο, το εδώ και χρόνια πολλά. Το εδώ και δεκαετίες
Σα να μην άλλαξε τίποτα. Σα να μην ήρθε κι έφυγε η κρίση. Ξεχασμένη είναι. Ποια ξεχασμένη! Δεν μας είχε κληρώσει ποτέ. Και άσε τους περίεργους να λένε τα δικά τους, για μνημονιακό κι όχι Πάσχα. Για μια άλλη, για μια νέα εποχή. Για ανάσταση σε καλύτερες μέρες.
Το Πάσχα πάλι κατέδειξε ότι η Ελλάδα, οι Έλληνες δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Δεν τους επηρεάζει τίποτα. Μόνο τα σουβλατζήδικα και οι ταβέρνες έπαθαν ζημιά από τον οργασμό, διότι περί οργασμού πρόκειται, περί κανονικού οργίου, η έξοδος στην ύπαιθρο και ο βλαχορόκ σε στυλ συναυλίας γούντστοκ τρόπος αποθέωσης της πασχαλινής έκρηξης.
Κι αν μιλήσουμε πολιτικά, πιο σωστά εκλογικά, από το νταβαντούρι των πασχαλινών ημερών ωφελείται το κυβερνητικό κόμμα. Τι σκέπτεται ο συντηρητικός, ο φοβικός και ακόμματιστος ψηφοφόρος, που κακά τα ψέματα αποτελεί ένα 15-20%; Καλά τα είχε πάει και ο Τσίπρας όταν ήταν κυβέρνηση, τα κουτσοβόλεψε ο άνθρωπος.
Αυτή είναι η καταστροφή της Ελλάδος. Το 15-20% δεν έχει ιδέα τι του γίνεται και σε κάθε εκλογές είναι όπου πάει ο άνεμος. Όπου τον οδηγούν οι εντυπώσεις.
Διαβαστε ακομα: