Ήταν θεσμός στις εφημερίδες το χρονογράφημα. Κείμενο καθημερινό, συνήθως πρωτοσέλιδο και το υπέγραφαν συγγραφείς. Καταξιωμένοι. Γνώστες της ελληνικής γλώσσας. Και έγραφαν ελληνικά. Εποχή, μέχρι πρόσφατα, σίγουρα μέχρι και τη δεκαετία του ’70, όπου οι αναγνώστες διάβαζαν ελληνικά. Μετά; Χέστα. Πλάκωσαν πρώτα τα περιοδικά lifestyle, μετά η ιδιωτική τηλεόραση και χάθηκε η μπάλα.

Δίνω γραπτό του ακαδημαϊκού Σπύρου Μελά (1882- 1996) με τίτλο Το Δράμα του Χριστού – Η Τελευταία του Μάχη στο Ναό. Δημοσιεύτηκε μάλλον το 1931-32 στην εφημερίδα Το Νέον Βήμα.

Άρχισε να νυχτώνη. Μαζί με τον ήλιο βασίλεψε σιγά- σιγά κι’ η οργή του. Ο ξάστερος ουρανός άναψε χιλιάδες άστρα. Ο Χριστός γαληνεμένος, σιωπηλός, ανεβαίνει στο όρος των Ελαιών. Η πολιτεία κάτου είνε τυλιγμένη μ’ αλαφρειά πάχνη, τούλι κεντημένο με θαμπόχρυσα γαρούφαλα- τα βραδυνά φώτα.

Η γλυκειά βουή της ζωής και τα μύρα των κήπων φτάνουν ξέψυχα ως τη πλαγιά του βουνού. Κάθεται με τους μαθητάς του στη ρίζα γέρικης ελιάς. Ανασαίνει βαρειά ξελαφρωμένος, κι’ η ματιά του, απαλή και γλυκειά, προσηλώνεται μακρυά, με κατάνυξι. Το αίσθημα της νίκης τον έχει σηκώσει ψηλά και βλέπει, απ’ τα βαθειά του ορίζοντα, να φτάνουν, κοπάδι αναρίθμητο, στα πόδια του βουνού, η μελλούμενες γενεές, γυρεύοντας να στεργιώσουν την ελπίδα, να βρουν παρηγοριά.

Μυριάδες των μυριάδων καρδιές, αμέτρητα πουλιά πορφυρά, πυκνά κι ατέλειωτα σύγνεφα, πλημμυρίζουν τους κάμπους, τα βουνά, τον αέρα, τον ζώνουν από παντού, φτερουγίζουν γύρω του με λαχτάρα, να τους ρίξει μια τροφή. Αλαφρός και χαρούμενος ανοίγει την αγκαλιά του. Θα δώση ό,τι γυρεύουν: την τελευταία θυσία.