Αισθάνεσαι κάποιος, σαν άνθρωπος, σαν πολίτης, αντικρύζοντας το κτήριο του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιώς. Αισθάνεσαι μια ανωτερότητα, και ένα δέσιμο με την πόλη, επειδή σε κάνει περήφανο το θέατρο. Μεγαλοπρεπές, κλασικό, μνημείο ενός πολιτισμού ενταφιασμένου από τη νεοελληνική κοινωνία, την πιο γύφτικη στην Ευρώπη.
Αυτά μόνον στην Ελλάδα των λεχριτών γίνονται. Υπάρχει μια εκκλησία, ένα σχολείο, ένα νοσοκομείο άλλης εποχής, άλλου αιώνα κι έρχεται ο χούλιγκαν πρωθυπουργός και επί των ημερών του, όπως το απαιτούν οι ελεεινοί ψηφοφόροι του, και επιτίθεται στο «μουσειακό» ακίνητο. Το περικυκλώνουν με πολυκατοικίες, με καταστήματα. Ο καφρισμός.
Το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιώς φτιάχτηκε το 1895, και εγκαινιάστηκε σα σήμερα 9 Απριλίου. Με 600 θέσεις, τότε που πληθυσμός στην πόλη ήταν 27.000 και δεν ξεπερνούσαν τους 200 ανθρώπους εκείνοι που είχαν ενδιαφέρον για πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Το 2013 έγινε η τελευταία ανακαίνιση στο θέατρο και παραδόθηκε στη τωρινή του μορφή. Ερώτημα, αν οι κοινωνίες οι τοπικές στο μπουρδέλο της Ελλάδος είναι σε θέση να κρατήσουν τα κτήρια τόσο υψηλά και στον τόνο της αρχιτεκτονικής του 19ου αιώνα.
Διαβαστε ακομα: