Όταν έσκασε μύτη στην πιάτσα ο αποδυτηριάκιας, Νοέμβριο του 1982, κάποιοι σοκαρίστηκαν. Δικαιολογημένα, από μία άποψη. Ασυνήθιστοι να διαβάζουν σε τυπωμένο χαρτί εφημερίδας γλώσσα, όπως έλεγαν αλανιάρικη, τολμηρή, χυδαία, ωμή. Ο αποδυτηριάκιας βέβαια έπιασε κοινό όχι τόσο για την καυστική και πιπεράτη γλώσσα του, όσο για το περιεχόμενο της κουβέντας του. Σήμερα ο αποδυτηριάκιας είναι «ξεπερασμένος» σε ύφος. Διάφοροι τύποι βρίζουν στα ίσα, κάνοντας επίδειξη πεζοδρομιακής δημοσιογραφικής αλητείας χωρίς «να λένε» και τίποτα. Βρίζουν για να βρίζουν. Και κόλλησε μιμητικά μια ολόκληρη σχολή χρηστών στο διαδίχτυο.
Θυμάμαι τον οχετό σε βάρος του ολυμπιονίκη Ιωάννου Μελισσανίδη, επειδή χόρεψε ζεϊμπέκικο σε σάλα στο Λος Άντζελες, λες και έκανε χορογραφία του Φωκά Ευαγγελινού, σε τραγούδι του Σάκη Ρουβά στη Eurovision. Ήταν μια ατυχής έμπνευση του Ιωάννου, που έτυχε υβριστικότατης υποδοχής από τους ανώνυμους σχολιαστές. Ο «χυδαίος» αποδυτηριάκιας ποτέ δεν θα έγραφε τόσο «ακραία» και τόσο προσβλητικά, σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον κάποιου, όπως κάνουν σήμερα «δημοσιογράφοι» και χρήστες του ίντερνετ.
«Ιωάννα της Λωραίνης» είχαν αποκαλέσει τον Ιωάννη Μελισσανίδη και «γκεϊμπέκικο» το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας που χόρεψε. Ότι, αγοράκια μου, σας είπαν Να κλάσεις κι εσύ έχεσες, ότι ένα κάστρο ακόμα έπεσε, ότι ο Μάνος Λοϊζος από τον τάφο του κατέβηκε 100 χιλιόμετρα στα έγκατα της γης, να μη δει το video, κι ένα σωρό άλλα απίθανα με αναφορές σε πρωκτούς, σε αδελφές, ότι στην Συρία όποιος χορέψει έτσι όπως ο Μελισσανίδης, τον ρίχνουν από οικοδομή.
Το ζεϊμπέκικο, λέει ο συγγραφέας της δράσης του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη, είναι η σωματική έκφραση της ήττας. Η απελπισία της ζωής. Είναι το «Δεν τα βγάζω πέρα». Το κακό που βλέπεις να έρχεται. Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων. Αυτό είναι το ζεϊμπέκικο.
Ο Ιωάννης Μελισσανίδης ξυπόλυτος και περίεργη κόμμωση, με το μισό μαλλί βαμμένο σε gala χόρεψε το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας. Που από τις πρώτες πενιές του μπουζουκιού σε αρπάζει, σε αγκαλιάζει και σ’ ανεβάζει, αφού σου κλείνει τα μάτια. Ο Μελισσανίδης υποστήριξε ότι όπως χόρεψε έφερε την Ελλάδα κοντά στους Αμερικάνους, στην πραγματικότητα διέπραξε μια παρωδία του αρχέγονου αρσενικού χορού. Με κωλοτούμπες, με «στοιχεία» ρυθμικής και κινήσεις ενόργανης γυμναστικής. Του αθλήματος στο οποίο πήρε το χρυσό ολυμπιακό.
Επιστρέφω στον Χαριτόπουλο: «Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται ποτέ στη ψύχρα, ούτε ως κούφια επίδειξη. Πρώτα ο χορευτής πρέπει «να γίνει», να φτιάξει κεφάλι με ποτό και όργανα, για να ανέβουν στην επιφάνεια αυτά που τον τρώνε».
Ιωάννη, παρακαλώ. Άσε τα κουνήματα και τα πηδήματα, όταν χορεύεις δημόσια το ζεϊμπέκικο. Μην ακουμπάς τα άγια των αγίων. Τα μεγάλα ζεϊμπέκικα, όπως λέει ο Χαριτόπουλος, είναι βαρειά, θανατερά και ο αληθινός άνδρας, χορεύοντάς τα, δεν ντρέπεται να φανερώσει τον πόνο του, την αδυναμία του. Ιωάννη, κάνε μας τη χάρη.
Διαβαστε ακομα: