Εθνική γιορτή σήμερα. Μέρα ηρωική και πανηγυρική. Όχι, όμως, ότι δεν είναι πολιτικά και εθνικά ορθό να ακουστεί μια… άλλη φωνή, αταίριαστη(!) στην 25η Μαρτίου του 1821. Καμιά Επανάσταση δεν ήταν κατάλευκη, όλες έχουν και τις μελανές σελίδες τους. Τι να μας πει όποιος δέχεται με μάτια κλειστά την Ιστορία όπως αυτή διδάσκεται στα σχολεία;
Ηγετική μορφή του δημοτικισμού ο λόγιος και συγγραφέας Αλέξανδρος Πάλλης (1851-1935), Ο πρώτος που απόδωσε στη Δημοτική Γλώσσα την Καινή Διαθήκη και την Ιλιάδα Ομήρου. Στο βιβλίο του «Μπρουσσός» αναφέρει:
Όταν μετά το πάρσιμο και τα πλούσια λάφυρα της Τριπολιτσάς έφταναν στην Πάτρα τάχα να βοηθήσουν οι Κολοκοτρωναίοι, ο Πατρών Γερμανός, μεγάλος ραδιούργος της εποχής, και ο Ανδρέας Ζαίμης τους αναγκάσανε να παν πίσω. Γιατί, Μωραίτες και αφτοί με μύτη ακονισμένη, μυρίστηκαν και χαρέμια αγάδικα.
Των χαρεμιών ο πυρετός σε κείνη την εποχή είχε καταντήσει σωστή επιδημία, τόσο και δεσποτάδες (έχοντας προδιάθεση) κόλλησαν, όπως λέει ο ιεραπόστολος Χαρτλέης. Ο κόσμος είδε τότες ΤΟ πρωτοθώρητο αφτό θέαμα, δύο φιλικούς στρατούς να ανοίξουνε μεταξύ τους ντουφεκίδι, ο ένας φίλος ζητώντας με το στανιό να βοηθήσει, ο άλλος με κάθε τρόπο αποστεργόντας τη βοηθιά.
Το τέλος της ιστορίας στάθηκε πως, κάνοντας οι Τούρκοι έξοδο, σκόρπισαν τους δικούς μας, και αφού λεηλάτησαν την Πάτρα, την έκαψαν πέρα ως πέρα. Από 4.000 σπίτια δεν βρέθηκαν παρά 12 όρθια. Έτσι λοιπόν διαλύθηκε αμερόληπτα για όλους τους το καλοκαιρινό όνειρο των χαρεμιών.
Διαβαστε ακομα: