Αν το γήπεδο μιας ομάδας είναι ο Ναός της, τότε τα αποδυτήρια της είναι το ιερό της εκκλησίας. Εκεί, στα αποδυτήρια κτίζεται η αγωνιστική φιλοσοφία της ομάδας και μεταβιβάζεται κληρονομικά το πνεύμα της. Δεν είναι τυχαίο που η αυτού εξοχότης μου υπέγραφε ”ο αποδυτηριάκιας”.
Τα ελληνικό ποδόσφαιρο πάσχει από παράδοση. Οι ομάδες, ακόμα κι αυτές με την πλατιά λαϊκή απήχηση, δεν παρουσίασαν ποτέ οπαδική ταυτότητα ξεχωριστή. Ήρθε και η εποχή του δήθεν επαγγελματισμού και στο ποδόσφαιρο έπεσε η ταφόπλακα με τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Οι προεδράρες πήραν τις ΠΑΕ για τις δικές τους εξωποδοσφαιρικές σκοπιμότητες και πουλάγανε αγαπητιλήκι, και πορτοφολήκι, αδιαφορόντας εντελώς να αναδείξουν την ιδιαιτερότητα και τη λαϊκότητα της ομαδάρας τους. Να τονίσουν τη φυσιογνωμία της όπως αυτή πέρασε στη συλλογική μνήμη από τη φαντασιακή παράδοση, τέλος πάντων το παρελθόν κάθε ομάδας.
Ποιο το πρώτο απαραίτητο να φροντίσει ο μεγαλομέτοχος, αν δεν είναι τυχοδιώκτης, ένας σαλταδόρος; Το ύφος των αποδυτηρίων, το look να το πούμε στη γλώσσα της εποχής. Στους τοίχους π.χ. να υπάρχουν οι μορφές των παλιών και λατρεμένων της εξέδρας ποδοσφαιριστών. Να μπαίνει μέσα στα αποδυτήρια ο ξένος παίκτης, ο από μεταγραφή, και να ανατριχιάζει. Να τον πιάνει δέος.
Η ατμόσφαιρα των αποδυτηρίων να «μιλάει» στον καινούργιο παίκτη, να τον ταρακουνάει, Ότι δεν ήρθε σε καφενείο, αλλά σε κλαμπ με αξίες που τις φωτίζει η Ιστορία του. Και την φανέλα του την έχουν φορέσει παίκτες με αρετές ανδρείας.
Σε κάποιες ομάδες του εξωτερικού, ιδιαίτερα στην Αγγλία, π.χ. στο Ανφηλντ της Λίβερπουλ, τα αποδυτήρια μοιάζουν με στοιχειωμένο άντρο ποδοσφαιρικής θρησκείας, όπου εκεί μέσα κυκλοφορούν τα φαντάσματα ημίθεων παικταράδων του Χθες.
Οι αράδες με αφορμή τα γενέθλια του Ολυμπιακού, ιδρύθηκε το 1925, σα σήμερα 10 Μαρτίου. Υπ’ όψιν ότι ως κλειστή στοά λειτουργούσαν τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού την εποχή του Ανδρέα Μουράτη (φωτό). Και τότε, τα χρόνια εκείνα, κτίστηκε ο μύθος και η αλήθεια της λαϊκής ομάδας, της ομάδας της εργατικής τάξης.
Διαβαστε ακομα: