Ολυμπιακός, ρε. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Για να εξελιχθεί αυτή στην Νο 1 ομάδα ειδικά στην Ελλάδα, όχι κάποια άλλη, κάποιοι συγκεκριμένοι λόγοι δούλεψαν. Αλλοίμονο και να τα θεωρούμε όλα τυχαία και συμπτωματικά.
Κάτι έχει, κάτι κρύβει, κάτι στέλνει η λέξη και η έννοια “Ολυμπιακός”, που ιδρύθηκε το 1925, σα σήμερα 10 Μαρτίου, με απόφαση συνέλευσης και τη συμμετοχή δύο σωματείων. Του Πειραϊκού Ποδοσφαιρικού Ομίλου και του Ομίλου Φιλάθλων Πειραιώς. Τα δυο σωματεία αυτοδιαλύθηκαν προκειμένου να γεννηθεί ο “Ολυμπιακός”, όπως πρότεινε ο Νότης Καμπέρος. Και τελικά πέρασε το πλήρες όνομα μετά από πρόταση του Μιχάλη Μανούσκου, “Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς”.
Κι έγινε θρύλος. Κι έμεινε ”θρύλος”. Πρώτα η ομάδα κέρδισε ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον επειδή έφθασαν να παίζουν στην επίθεση 5 αδέλφια! Δεν έχει προηγούμενο σ’ άλλη ομάδα αυτό με τους Ανδριανόπουλους. Ο Γιάννης, ο Ντίνος, ο Γιώργος, ο Βασίλης και μετά προστέθηκε ο πέμπτος, ο Λεωνίδας, ενώ για μικρό διάστημα αγωνίστηκε και έκτος Ανδριανόπουλος, ο Στέλιος.
Θυμίζω ότι ο Γιώργος Ανδριανόπουλος, ο αρχηγός της ομάδας, με το παρατσούκλι “Ποδάρας”, λόγω Ολυμπιακού έγινε δήμαρχος Πειραιά και υπουργός. Άτομο μικρής προσωπικότητας, μετριότατης, σχεδόν ανύπαρκτης αν τον συγκρίνει κανείς με τον ομόλογο του στον Παναθηναϊκού, τον Απόστολο Νικολαίδη.
Ο Ολυμπιακός, όμως, και σε περίοδο με διοίκηση της πλάκας, παρουσίασε την ομάδα πραγματικά άξια να δικαιούται να αναγνωριστεί ως θρύλος. Οι παίκτες τα έδιναν όλα για την τιμή της φανέλας. Η καταγωγή της ηρωικής ομάδας, που έπαιρνε και έδινε δύναμη στον λαό, οφείλεται σ’ εκείνους τους παικταράδες με τη ψυχή πρώτα του Θανάση Μπέμπη και από κοντά των Μπάμπη Κοτρίδη, Θανάση Σούλη, Ηλία Ρωσίδη, Γιώργου Δαρίβα, Σάββα Θεοδωρίδη, Ηλία Υφαντή, Κώστα Πολυχρονίου, και βέβαια εκείνου του απίστευτου θηρίου, του Ανδρέα Μουράτη.
Ποδοσφαιριστές μαχητές. Μάτωναν τη φανέλα με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο. Και η Φανέλα κατέστη ισχυρό λαϊκό σύμβολο.
Διαβαστε ακομα:
Η ΜΠΙΛΙΑ ΚΑΘΟΤΑΝ ΣΤΟ ”9”
