Μια ζωή στην Ελλάδα παίζει το απόλυτο παραμύθι της κόντρας της Δεξιάς με την Αριστερά. Της Αριστεράς με την Δεξιά. Η επιτομή της κομματικής απάτης. Σκόπιμα καλλιεργήθηκε, πονηρά συντηρήθηκε και από τις δύο πλευρές. Και σε κάποιο βαθμό εξυπηρετεί ακόμα, αφού τα κόμματα πόνταραν στην άρνηση, στην αντιπαλότητα, όχι στις όποιες θέσεις τους
Καραμπινάτη απάτη, διότι στην Ελλάδα ποτέ δεν έπαιξε η Δεξιά. Ούτε ποτέ εμφανίστηκε ένα κόμμα να παραδεχθεί, ναι, είμαστε δεξιοί, θέλουμε την Ελλάδα δεξιά, η πολιτική, η κοινωνική, η οικονομική μας ιδεολογία είναι δεξιά. Ποτέ δεν ειπώθηκαν αυτά. Πραγματικά, στην Ελλάδα ΑΚΟΜΑ δεν έχει εμφανιστεί το αληθινά δεξιό κόμμα. Η ΝΔ π.χ. δεν ήταν ποτέ δεξιό κόμμα, ούτε καν μαϊμού δεξιό κόμμα. Όποιος χαρακτηρίζει δεξιά τη ΝΔ είναι άσχετος. Δεν γνωρίζει τι λένε τα κιτάπια του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού.
Δεξιός είναι μια συγκεκριμένη πολιτική θέση. Και αριστερός, το ίδιο. Τι έχει γίνει στην Ελλάδα εδώ και 100 χρόνια; Έχε περάσει η αντίληψη, από πλευράς αριστεράς, ότι Εμείς είμαστε με τον λαό, ενώ οι δεξιοί είναι κόντρα στον λαό.
Κουφό. Δεξιός, δηλαδή υπέρ της ελεύθερης αγοράς, υπέρ του όσο το δυνατόν λιγότερου κρατισμού, δεν σημαίνει ότι είναι και εναντίον του λαού. Απεναντίας, κατά τον δεξιό, και νομιμοποιείται ηθικά και πολιτικά να το υποστηρίζει πως ο καπιταλισμός έτσι κι αλλοιώς συμφέρει τον λαό, περισσότερο από τον σοσιαλισμό και τον κομουνισμό.
Μέχρι σήμερα η αριστερά αποφεύγει ιδεολογικά να αναμετρηθεί στα ίσα με την δεξιά, με τον καπιταλισμό, απλά περιορίζεται να καταγγέλλει ακαδημαϊκά και αέρα πατέρα την ανύπαρκτη… δεξιά. Οι απατεώνες, όμως, δηλαδή οι ψευτοαριστεροί, οι λαϊκιστές, μια ζωή δούλεψαν επάνω σ’ αυτήν την ευκολοχώνευτη πλατφόρμα: Το κράτος είναι κακό διότι είναι δεξιό, εχθροί του λαού είναι ο στρατός, η αστυνομία, το κεφάλαιο, η κυβέρνηση. Προκειμένου, λοιπόν, να τσουρνέψουν ψήφους, τίποτα ψίχουλα σε βάρος κυβερνήσεων που εντελώς αντιμαρξιστικά τις χαρακτήριζαν ”δεξιές”, περίμεναν να υποφέρει ο κοσμάκης, να στριμωχθεί οικονομικά. Δεν ποντάριζαν στην δική τους αλήθεια, στο αριστερό, σοσιαλιστικό, κομουνιστικό τους ιδεώδες.
Φοβερό, ε; Οι δήθεν πολιτικοποιημένοι αριστεροί, στην πραγματικότητα παίζουν λαϊκίστικα, πεζοδρομιακά, σε στυλ αντιπαράθεσης γνήσιας ποδοσφαιρικής εξέδρας. Με το… ζόρι βάπτιζαν δεξιό κόμμα το Λαϊκό, μετά τον Συναγερμό, την ΕΡΕ, και την ΝΔ. Καμία σχέση το ελληνικό “δεξιό” κόμμα με τα “αδελφά” κόμματα της ευρωπαϊκής Δύσης. Που κι αυτά δεν τα ταμπελοποιείς αν είσαι σωστός παρατηρητής, απλά λες ότι είναι κόμματα τα οποία έχουν ανάγκη και χρησιμοποιούν οι διαφορετικές σε δομή της Ελλάδος κοινωνίες.
Κωνσταντίνος Καραμανλής. Γεννήθηκε σα σήμερα στις 8 Μαρτίου, το 1907, και πέθανε 23 Απριλίου το 1998. Επί των ημερών του αρχηγού της “δεξιάς” η κυβέρνηση ταυτίστηκε με το αστυνομικό κράτος, με το παρακράτος της δεξιάς, με τον αντικομουνισμό. Φοβερό, ε; Να μην υπάρχει κράτος στην Ελλάδα, να μη θέλουν κράτος, και να αποπροσανατολίζουν βαπτίζοντας δεξιά την ΕΡΕ, που πράγματι ήταν αντιπατριωτική, δουλοπρεπής στους ξένους και σίγουρα αντιλαϊκή, όμως λόγω ανικανότητας και παλιοκομματικής πρακτικής. Και βέβαια η ΕΡΕ ήταν αντικομουνιστική, όχι δεξιά. Όπως δεν ήταν αριστερό, σοσιαλιστικό, και το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, στη συνέχεια και ο επίσης μνημονιακός ακόμα πιο… αριστερός και κάργα… λαϊκός Σύριζα.
Τελικά, με τα χρόνια ο θεωρούμενος αναντάμ παπαντάμ καραδεξιός Κωνσταντίνος Καραμανλής από τη σκεπτόμενη αριστερά έγινε αποδεκτός(!), επειδή στην εποχή του εκτιμήθηκε προχωρημένος, προοδευτικός.
Διαβαστε ακομα:
ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗΝ, ΡΕ
