Της τηλεφώνησε να της πει περαστικά. Η φωνή του μετά από επτά μήνες, μέσα από τα καλώδια του τηλεφώνου, της έφερε ρίγη που ανεβοκατέβαιναν στη ραχοκοκκαλιά της. Αν τον είχε αντίκρυ της θα είχε ξεχάσει όλα όσα της είχε κάνει, δεν θα τον άφηνε να φύγει. Χριστέ μου, γιατί αυτός ο άνδρας να έχει μπει τόσο βαθειά μέσα στο αίμα της.
Όταν, όμως, βρισκόντουσαν οι δυο τους, όπως ακριβώς το ζητούσαν τα κορμιά τους, ο ένας έδινε στον άλλον κι αυτό ήταν πρωτόγνωρο και για τους δυο. Τα φλογερά φιλιά του την λίγωναν, ολοκληρωτικά. Λες και το στόμα της το είχε μονάχα για να μουγκρίζει, από την ηδονή που την χόρταινε. «Τράνταξε με, κι άλλο, μούλιασε με…» έβγαιναν οι λέξεις μουρμουριστές από μέσα της.
Χώρισαν. Χρειάστηκε να πάθει το ατύχημα εκείνη, να μπει στο νοσοκομείο, για να τον ακούσει πάλι. Είχε σχέσεις πριν τον γνωρίσει, και μετά το χωρισμό τους βγήκε μ’ άλλους δύο, όμως κανένας δεν ήταν σαν κι αυτόν.
Το συζητάει με την ξαδέλφη της, κι αυτή στην κουβέντα επάνω της κάνει την υπέρτατη αποκάλυψη. ” Ήταν ανοησία και των δυο σας να χωρίσετε. Δεν αντιληφθήκατε ποτέ ότι μέσα στο παιχνίδι ειδικά της δικής σας σχέσης ήταν η… διαρκής φαγωμάρα. Να τρώγεστε χωρίς να το θέλετε, κι αυτό να το βλέπετε… εμπόδιο. Απεναντίας, επειδή τα είχατε βρει τόσο ταιριαστά στο σεξ ήταν μάλλον φυσιολογικό να πλακώνεστε. Είστε ζευγάρι γεννημένο και ποτέ δεν θα σας δέσει κάτι άλλο εκτός από το σεξ. Διαλέγεις και παίρνεις. Αν, τελικά, αποφασίσεις να συνεχίσεις μαζί του ξέρεις το σενάριο. Στο κρεβάτι θα γνωρίζεις τον παράδεισο, και η σχέση σου, αν την πούμε σχέση, θα βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού”.
Κι εκείνος, όταν μετά από καιρό την άκουσε στο τηλέφωνο, αναστατώθηκε. Πόσο θα’ θελε να την ξαναπιάσει στην αγκαλιά του. Είχαν ολότελα ξεθωριάσει οι θύμισες από τα μπινελίκια της, τις εξαλλοσύνες της όταν εκείνη έφθανε σε κατάσταση υστερίας. Σχεδόν ζαλίστηκε όταν ήρθε γυμνή στη σκέψη του. Και το ζουμερό, το ρόδινο, το κατακόκκινο, με χείλη βελούδινα κι ένα τρίχωμα γυαλιστερό ανάμεσα στα πόδια της, να το βρέχει η γλώσσα του ασταμάτητα.
«Σου εύχομαι περαστικά…» της είπε, περιμένοντας λες απ’ αυτήν μια κουβέντα που ίσως άνοιγε πάλι τον κύκλο τους. «Σ’ ευχαριστώ…» του είπε αχνά. Αυτό ήταν. Τίποτα περισσότερο.
Η ξαδέλφη έκανε την κίνηση. Παραμύθι φούρναρης το δείπνο για κάποιο προσωπικό της θέμα. Κάλεσε κι αυτόν. «Θα είναι και η…» του είπε. «Θα είναι και η…» επανέλαβε ψιθυριστά σαν ηχώ αυτός.
Η ξαδέλφη είχε λιγοστούς καλεσμένους στο «δείπνο της προσωπικής της επαγγελματικής επιτυχίας». Τρία τραπέζια σε πιάνο – μπαρ. Αυτός κι αυτή είχαν τοποθετηθεί σε διαφορετικά τραπέζια. Πριν σερβιριστεί το γλυκό είχαν εξαφανιστεί. Στο αυτοκίνητό του μέσα τα δύο κορμιά βρήκαν το ταίρι τους.
Διαβαστε ακομα: