«Σ’ ένα αχανές μαντρί από βόιδα, οχτακόσιες οκάδες το καθένα. Κάθε μέρα πηγαίνει εκεί ‘δα ένα ανθρωπάκι σαράντα οκάδες, διαλέγει ένα βόδι και το οδηγεί στο σφάξιμο. Την επόμενη άλλο βόιδι, την μεθεπόμενη άλλο ένα. Αν τα βόιδα αποφάσισαν να κάνουν νανιά το ανθρωπάκι, δεν θα έμενε από δαύτο κάτι να το θάψουνε. Ούτε νύχι ποδιού! Τα βόιδα, όμως, δεν κάνουν τίποτα. Επειδή το καθένα τους θαρρεί πώς η δική τους σειρά δεν θα έρθει ποτέ…».
Αυτό συνήθιζε να λέει ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης, αξεπέραστη μούρη της μεταπολεμικής Ελλάδος. Θρυλικός υπουργός ασφαλείας του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά. Ένα από τα στιγματισμένα, με σφραγίδα, καθάρματα της πολιτικής Ιστορίας της νεώτερης Ελλάδος. Ο «ακαδημαϊκός» της τακτικής του Στρέψον τον έναν εναντίον του άλλου. Οι μέθοδοι του Μανιαδάκη μελετώνται ακόμα από την CIA και τους απανταχού της γης δικτάτορες.
Βασανιστής ήταν ο Μανιαδάκης, αξιωματικός του στρατού, της Σχολής Ευελπίδων. Είχε αναλάβει το θεάρεστο έργο να κυνηγάει τους κομουνιστές. Και να τους υποχρεώνει να υπογράφουν «Δήλωση Μετανοίας».
Τα βασανιστήρια από τον μεσαίωνα ήταν… αρμοδιότητα της Εκκλησίας. Κληρικοί και στη συνέχεια στρατιωτικοί, στο όνομα του Θεού και της πατρίδας είχαν κάνει πειραματισμούς, προκειμένου να προκαλούν πόνο και να πετύχουν τον ευγενή τους στόχο. Οι ορκισμένοι βασανιστές στην πορεία του ανθρώπινου γένους εκτελούσαν τα ΄΄καθήκοντα” τους και πάντα κυριαρχούσε η αδιαφορία της λεγόμενης «κοινής γνώμης», αλλά και επωνύμων ατόμων, για τον πόνο των θυμάτων και την ιεροτελεστία των βασανισμών.
Ο Μανιαδάκης γεννήθηκε στο Σοφικό της Κορινθιας Ιούλιο του 1893 και πέθανε το 1972, σα σήμερα 28 Φεβρουαρίου.
Διαβαστε ακομα: