Δεν τον ήξερε η Ειρήνη, όταν τον συνάντησε τον έπεισε, τον ”υποχρέωσε” να κάνει αυτό για το οποίο ήταν προορισμένος. Ποιητικές μεταφράσεις των αρχαίων κειμένων με αρετή και τόλμη κι έναν αιμάσσοντα λόγο μ’ ”όλο τον πλούτο της ρίζας μας”. Γιατί ο Χειμωνάς έγραφε στη γλώσσα της φυλής μας.

Αφήνω τον Λιάνη. ”Ο Χειμωνάς υπήρξε για τα Ελληνικά γράμματα ένας πύραυλος διαφυγής. Δεν τον ακολούθησε κανείς γιατί δεν μπορούσε. Αλλά από την άλλη και μόνον η ιδέα της ύπαρξής του, η αίσθηση πως τα γραπτά του είναι εκεί, είναι εντελώς επαναστατική. Και συλλογές σαν την ”Αγάπη σαν ακολασία”, ύμνοι στο έργο του, συντελούν στο να τον θυμηθούμε, να τον ξαναμάθουμε, να τον αναζητήσουμε…”.

Στην Καβάλα Μάρτιο του 1938 γεννήθηκε ο Χειμωνάς, μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε γιατρός. Στο Παρίσι συνέχισε τις σπουδές και ειδικεύτηκε στη ψυχιατρική. Παντρεύτηκε την συγγραφέα Λούλα Αναγνωστάκη (1928-2017), αδελφή του ποιητή Μανώλη Αναγνωστακη (1925-2005). Πέθανε στο Παρίσι το 2000, σα σήμερα 27 Φεβρουαρίου.

Επιστροφή στον Γιώργο Λιάνη, στο βιβλίο του Ανταποκρίσεις από την Λογοτεχνία: Όσο κι αν ήμασταν προετοιμασμένοι, όσο κι αν γνωρίζαμε ότι ήταν ”εραστής του άλγους”, όσο κι αν διαβάσαμε ”τη μάνα των πεθαμένων αηδονιών” στην Ηλέκτρα, κάποιες προειδοποιήσεις κάτω από τις λέξεις, κεραυνοβοληθήκαμε. Ο θάνατος του ήταν μια ”αυτοευθανασία”. Ίσως και η απάντηση στο ερώτημα του Άμλετ, Να ζεις, Να μη ζεις: ”Όλοι οφείλουμε το θάνατο μας” (Από την Ηλέκτρα του Ευριπίδη.)