Το κορίτσι γνωρίζει, όταν πια αποφασίσει να δοθεί για πρώτη φορά στον καλό της, ότι θα «ματώσει». Και θα πονέσει. Είναι παρθένα, ο υμένας στον κόλπο θα δεχθεί την επίσκεψη του πέους και η ιδέα της ”πρώτης φοράς” είναι επόμενο να της προκαλεί… «αμυντικά» συναισθήματα. Αισθάνεται αμήχανη, σφιγμένη, ανήσυχη, αν, τελικά, πριν συμβεί το αναμενόμενο, ξεπεράσει ψυχολογικά την «απειλή», την «επίθεση» του ανδρικού στιλέτου στο κορμί της.

Κανένας παρόμοιος ”φόβος” στον άνδρα. Καμιά αγωνία. Το αγόρι, άλλωστε, συνήθως σκέπτεται μόνο να ”το κάνει”, να πετύχει, να ”μπει” μέσα της, να ικανοποιήσει πρώτα τις ορμές του, να κατακτήσει ένα φρούριο, όχι τόσο να γνωρίσει ηδονή με τη σεξουαλική επαφή.

Κι εκείνη, αφού αποφάσισε να παραδοθεί, το τελευταίο που σκέπτεται είναι η σεξουαλική ικανοποίηση, η απόλαυση. Καμία τέτοια σκέψη. Αντιλαμβάνεται πως ”αυτό” πρέπει να γίνει, πρώτα απ’ όλα γιατί είναι γυναίκα. Και βέβαια δεν έχει νόημα να ”το κάνει” μόνη της. Μία τέτοια ενέργεια, να ξεπαρθενευτεί η ίδια, είναι έξω από κάθε σκέψη της, μάλιστα την θεωρεί περισσότερο ανάρμοστη και από απόπειρα βιασμού της από άνδρα. Για την ανήλικη, λοιπόν, για την έφηβη η «πρώτη φορά» είναι απλά μια… διαδικασία απαραίτητη, επειδή δεν γίνεται να την… αποφύγει, όσο κι αν την αναβάλει για τούτο και τον άλλον λόγο.

Συνήθως η πρωτάρα, το κορίτσι που θα συνουσιασθεί την «πρώτη φορά» δεν… καταλαβαίνει. Δεν αισθάνεται τη γλύκα της σεξουαλικής επαφής. Εκείνες τις στιγμές, ο πόθος, η ηδονή, όσο κι αν έχει ερεθιστεί βρίσκονται εκτός πλάνου.