– Συγγνώμη – δεν είστε ο κύριος Δήμου;

 ”Μάλιστα… ” απάντησα.

– Γιατί δεν γράφετε πια στο Βήμα;

  ”Παραιτήθηκα. Η, μάλλον, εξαναγκάστηκα να παραιτηθώ. Ήταν θέμα αξιοπρέπειας… ”.

Ακολούθησε μία σιγή – και μετά ο κύριος με ρώτησε:

–  Καλά, κι εμάς δεν μας σκεφθήκατε καθόλου;

Έμεινα άναυδος. Είχε απόλυτο δίκιο. Οι μόνοι που δεν είχα σκεφθεί, ήταν οι αναγνώστες. Ίσως από σεμνότητα. Δεν είχα σκεφθεί πως θα τους λείψω.

Θυμήθηκα την σκηνή αυτή όταν συζητούσα με ένα φίλο πριν μερικές μέρες. Του έλεγα πόσο νιώθω κουρασμένος και πόσο με πιέζει η ιδέα πως πρέπει να γράφω ένα καινούργιο κείμενο κάθε εβδομάδα. ”Είναι καιρός να βγω στην σύνταξη… ”, είπα.

(Ποια σύνταξη; Ας είναι καλά η ΕΣΗΕΑ που για μερικές ημέρες με απέκλεισε από το συνταξιοδοτικό της πρόγραμμα. Ήμουν 40 ετών και μερικών ημερών όταν έκανα την αίτηση – και το καταστατικό της λέει ότι θα έπρεπε να ήμουν κάτω των 40. Αν και, εδώ που τα λέμε, οι συντάξεις των δημοσιογράφων δεν έχουν πια καμία σχέση με τις «παχείες» αγελάδες του Αγγελιόσημου).

– Και θα εγκαταλείψεις τους αναγνώστες σου; Είπε ο φίλος.

Θυμήθηκα τότε τον καλοντυμένο κύριο της Οδού Σταδίου. Και πόσο άσκημα είχα νιώσει όταν εγκατέλειψα την θέση μου σαν λιποτάκτης.

”Όχι, αυτό δεν θα το κάνω. Άλλωστε δεν με πήραν και τα χρόνια. Ο Κώστας Μητρόπουλος έχει από καιρό περάσει τα 90 και παραμένει ζωντανός και σπινθηροβόλος. Εγώ είμαι μόνον 88”.

– Ναι, εδώ που τα λέμε, το να παράγεις κάθε μέρα τουλάχιστον δύο (σκιτσάρει και για να ΝΕΑ!) γελοιογραφίες θέλει εφηβικό κέφι.

”Θα του ζητήσω να μου δανείσει λίγο – είμαι βέβαιος πως του περισσεύει!”.