Πάνε 23 χρόνια από τότε που διάβασα το μνημειώδες έργο των John Heath και Victor Davis Hanson «Ποιος Σκότωσε τον Όμηρο». Οι συγγραφείς, Καθηγητές Κλασσικών Σπουδών οι ίδιοι, θρηνούσαν  εαυτούς ως τους τελευταίους ενός επαγγέλματος «που σύντομα θα συντροφεύει τα Σανσκριτικά και την Αιγυπτιολογία», αφού από τότε, είχαν σχεδόν ολοκληρωτικά εγκαταλειφθεί στα αμερικανικά Πανεπιστήμια οι Κλασσικές Σπουδές και τα Ελληνικά. Συμβολικά τους έδωσαν την ονομασία «Όμηρος» αφού, όπως συγκινητικά σημειώνουν: «ο Όμηρος είναι ο πρώτος δημιουργικός δικαιούχος του όρου “πόλις”  και κατά συνέπεια το αλφαβητάρι για ολόκληρο τoν κόσμο των Ελλήνων που ακολούθησε», «ήταν η Ελλάδος παίδευσις, η ποίηση του «το Βιβλίο».

Και προειδοποιούσαν ότι, για την σημασία του θανάτου της Κλασσικής Παιδείας, επί λέξει: «κάθε Αμερικάνος όφειλε να νοιάζεται»!. 

Όπως έγραφαν, «πρόκειται για τις ιδέες και τις αξίες που έχουν διαμορφώσει και εξευγενίσει ολόκληρο το δυτικό πολιτισμό». «Εξετάζοντας το ποιος σκότωσε τον Όμηρο, ελπίζουμε να καταδείξουμε ότι  η άγνοια για την ελληνική σοφία, πρέπει να είναι ζωτικού ενδιαφέροντος, όχι επειδή η Δύση πεθαίνει, αλλά επειδή, αντίθετα, οι θεσμοί και ο υλικός πολιτισμός της κατακλύζουν πλέον τον κόσμο»!.

Κι όλα αυτά πριν το facebook, το instagram και τα ριάλιτυ τηλεπαιχνίδια. 

Για να έρθουμε τώρα λίγο στα δικά μας, στο σήμερα. Το βιβλίο αυτό, το θυμήθηκα βλέποντας σκηνές από την είσοδο  -με φόρα – του πρώην πρωθυπουργού μας σε μία προεκλογική του ομιλία υπό τους ήχους του ύμνου του ΕΑΜ. Τα πράγματα δεν είναι πια τόσο άσχημα, όσο προέβλεπαν οι συγγραφείς του. Για εμάς, εδώ, είναι ακόμα ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ. Είμαστε πια ότι λάχει, ότι να’ ναι.

Στο «Ποιος σκότωσε τον Όμηρο» οι συγγραφείς προεξοφλούσαν, πριν ακόμα γυρίσει η χιλιετία, την παρακμή του Δυτικού Πολιτισμού επειδή στα αμερικάνικα κολλέγια και πανεπιστήμια δεν διδασκόταν πλέον η «Αντιγόνη» ως υποχρεωτική διδακτέα ύλη. Άκουσον – άκουσον.

«Σε αυτό το υπέροχο δραματικό έργο, σχεδόν τυχαία, βρίσκουμε κάθε αιτία σχεδόν του γιατί είμαστε τώρα ότι είμαστε». Η αιώνια πάλη ανάμεσα στο κράτος και το άτομο, στον ανθρώπινο και φυσικό νόμο (αυτό που μετά από εμάς μόνο οι ευφυείς και πρακτικοί Ρωμαίοι κατάλαβαν και διέκριναν ανάμεσα σε lex και jus), η κωδικοποίηση και η μήτρα όλων των αξιών που θεμελίωσαν τον Δυτικό Πολιτισμό, είχε καταντήσει άγνωστο κείμενο, από τότε, στην αμερικάνικη παιδεία. Σ’ εμάς τούτο είχε συμβεί πολύ παλαιότερα, από την εποχή της πασοκάρας.

Και βέβαια αν ΑΥΤΗ επέπρωτο, κατά τους συγγραφείς, να είναι η ΑΙΤΙΑ για την ΠΑΡΑΚΜΗ της Δύσης, καταλαβαίνετε τι συμφορές θα έφερνε στην ίδια την Ελλάδα. 

Αλλά τι λέω, τα βλέπετε. Μετά τις εκατοντάδες «μεταρρυθμίσεις» στην Παιδεία από την εποχή της πασοκάρας μέχρι σήμερα, φτάσαμε στο σημείο να ψάχνεις πια με το φανάρι να βρεις άνθρωπο να μιλάει σωστά ελληνικά. Οι απόφοιτοι των Λυκείων μας  είναι πλέον λειτουργικά αγράμματοι με περικεφαλαία. Κι ακόμα μιλάμε για τη φτώχια και τα χρέη μας. Αλλά αρνούμαστε να καταλάβουμε ότι δεν ήταν η ΑΙΤΙΑ, αλλά το ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ. Η πνευματική ένδεια και η ηθική εξαχρείωση μας οδήγησαν στην πτώχευση. 

Το βιβλίο αυτό θα έπρεπε να ενταχθεί στη διδακτέα ύλη των Γυμνασίων μας μαζί με την ομολογία “Εμείς, πρώτοι, σκοτώσαμε τον Όμηρο”.