ΓΡΑΦΕΙ Ο ΦΩΣΤΗΡΑΣ
Διανύουμε προεκλογική περίοδο. Χωρίς αμφιβολία. Δεν το λένε τα μερομήνια. Αλλά οι μα@@κίες που εκσφενδονίζονται με ρυθμό πολυβόλου πλέον σε ραδιόφωνο και τηλεόραση. Την έχω κόψει από καιρό την τηλεόραση. Μου ανεβαίνει η πίεση και είμαι σε δύσκολη ηλικία. Δεν αντέχω πια αυτή τη γκρίνια, τη μίρλα, τη μπίχλα, το απλωμένο χέρι που είναι συνέχεια στο ζήτα, την αγωνία πότε θα δοθεί το ένα επίδομα, πότε το άλλο, πότε το market pass, πότε το fuel pass, πότε το καλάθι της Σαρακοστής, πότε το καλάθι του Πάσχα…
Πως γίναμε έτσι; Τι κατάντια είναι αυτή;
Και καλά, εκείνο το «φιλοκαλοῦμέν τε γάρ μετ’ εὐτελείας» του Περικλή ποτέ δεν καταλάβαμε τι διάολο σημαίνει. Αλλά εκείνο το «φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας», του δώσαμε και κατάλαβε.
Σοβαρά τώρα. Και τελείως ενδεικτικά: Ποιος έχει καταλάβει άραγε να μου εξηγήσει κι εμένα, καθαρά και απλά, ΑΝ ΜΠΟΡΕΙ, τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ λόγο για τον οποίον έχουμε τους ακριβότερους φόρους στη βενζίνη στην Ευρώπη (φώτο). Και Φόρο Προστιθέμενης Αξίας ΠΑΝΩ στον φόρο; Ποιος μπορεί να μου εξηγήσει με απλά λόγια το πώς λειτουργεί το ασφαλιστικό σύστημα στην Ελλάδα; ΑΝ ΜΠΟΡΕΙ; Αλήθεια, πόσοι από εμάς έχουν καταλάβει πως υπολογίζονται και πως πλρώνονται οι συντάξεις στην τελευταία ευρωπαϊκή Σοβιετία που επέζησε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής ένωσης τον περασμένο αιώνα και συνεχίζει περήφανα την πορεία της στον 21ο και στον αιώνα τον άπαντα;
Κάποτε άκουσα με τα αυτιά μου μίαν εξ’ αγχιστείας συγγενή μου (δημόσια υπάλληλο σε αργόμισθη θέση) να αναρωτιέται (πραγματικά, όχι χάριν παιδιάς) «ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΦΚΑ;». Και μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου. Διότι η πικρή αλήθεια είναι ότι η μοναδική έγνοια ενός εκάστου συμπολίτη μας είναι το τι θα πάρει ο ίδιος σύνταξη. Το τι θα πάρει ο διπλανός του, το πώς θα υπολογιστεί η δική του σύνταξη, του διπλανού του, του ΠΑΙΔΙΟΥ του, του Θεού του ίδιου, στ’ αρχ@@ια του. Αυτή είναι η αλήθεια και όποιος δεν τη βλέπει και δεν τη λέει είναι ή ψεύτης ή λοβοτομημένος.
Ο μακραίωνος Οθωμανικός ζυγός από τη μία (δεν είναι καθόλου μακριά πίσω μας – στα Γιάννενα και τη Θεσσαλονίκη πριν τρεις γενιές είχανε Τούρκο πασά), και η νέο-σοβιετική πασοκάρα από την άλλη, έχτισαν με γερά θεμέλια αυτήν την σχέση κράτους και υπηκόου και θέριεψαν αυτό το είδος ψηφοφόρου: ζήτουλα, κακομοίρη, γκρινιάρη, φουκαρά, παρτάκια, που δεν ξέρει και δεν τον νοιάζει ΤΙΠΟΤΕ άλλο εκτός από τη δική του τσέπη του και τη δική του πάρτη.
Και τώρα να τα χάλια μας. Με απλωμένο χέρι να ζητάμε market pass.
Και θέλουμε και εκλογές, τρομάρα μας.
Καλά να πάθουμε. Και πολύ καλά το είπε ο Κονδύλης όταν διατύπωσε την, εκτός συναγωνισμού, κορυφαία πολιτική θεωρία που γράφτηκε ποτέ για τον Έλληνα ψηφοφόρο. Ανώτερη και από το «ότι δηλώσεις είσαι» του Τσαρούχη, ανώτερη και από τη θεωρία του «θυρωρού» του αείμνηστου Γιώργου Κατσιφάρα και από το «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου. «Αν ήξερα πόσο ζώα είναι οι Έλληνες, θα τους διοικούσα από δεκανέας» είχε πει ο Στρατηγός. Και σημειώστε ότι το είπε πριν 100 χρόνια. Πολύ πριν ανατείλει δηλαδή, ο ήλιος της πασοκάρας.
Διαβαστε ακομα: