Με το μπαίνει η Ελλάδα στον τροχό του μνημονίου το πρώτο που χτυπήθηκε σα χταπόδι στο βράχο ήταν οι συντάξεις. Σαράντα φορές, λένε, πρέπει πρώτα να χτυπηθεί το χταπόδι, αν το θες για φάγωμα, για μαγείρεμα. Να είμαστε δίκαιοι, στα χρόνια των μνημονίων οι συντάξεις δεν έφαγαν κτύπημα τόσες φορές, 40 φορές. Όπως και να ΄χει την πλήρωσαν χοντρά οι συνταξιούχοι. Τους φάγανε λεφτά μέσα από την τσέπη τους. Λεφτά που δικαιούνταν.
Κι όμως αυτοί που αξίζει να λυπάται περισσότερο κανείς είναι εκείνοι που δεν έχουν βγει σε σύνταξη. Αυτοί είναι τα μέγιστα θύματα του πιο απάνθρωπου φασισμού. Θύματα και οι συνταξιούχοι. Πως αλλοιώς να χαρακτηρίσει κανείς αυτούς που έχουν προπληρώσει εισφορές για χρόνια, για δεκαετίες. Και το κράτος χαρακτηρίζει… έσοδο του συνταξιούχου τη σύνταξή του. Και τη φορολογεί ως… έσοδο.
Η σύνταξη δεν είναι αμοιβή, ούτε προσφορά, δωρεά του κράτους. Είναι υποχρέωση επιστροφής παρακρατημένων χρημάτων.
Το χειρότερο, όμως, στο θέμα το συνταξιοδοτικό είναι με τους φουκαράδες τους εργαζόμενους. Ποιος Χίτλερ και ποιος Στάλιν. Ο ορισμός του απόλυτου και στυγνού φασισμού είναι να υποχρεώνεις τον άλλον να καταβάλλει εισφορές για τη σύνταξη που… ΘΑ πάρει, αλήθεια Ποτέ; Κανείς δεν ξέρει πότε, και κανείς δεν ξέρει πως θα έχουν τα πράγματα αύριο, μεθαύριο. Κι αν θα ισχύουν αυτά που σήμερα ισχύουν.
Η μεγαλύτερη αλητεία όλων των αιώνων. Το κράτος χωρίς εγγυήσεις να απαιτεί νταηλίκι εισφορές από τους εργαζόμενους με την… προοπτική ότι αύριο, μετά από 10, 20, 30, 40, 50 χρόνια ΘΑ τους δώσει σύνταξη. Το σωστό θα ήταν να είχε το ελεύθερο ο εργαζόμενος να αρνείται να συνταξιοδοτηθεί. Να μην έχει καμιά ευθύνη το κράτος στις συντάξεις. Αυτό δεν γίνεται. Μια τέτοια ελευθερία να δοθεί στους εργαζόμενους, δηλαδή να μην είναι υποχρεωμένοι να τσοντάρουν με λεφτά από την τσέπη τους, θα είχε ανατινάξει στον αέρα το συνταξιοδοτικό.
Διαβαστε ακομα: