Η μέρα σήμερα λέγεται Θόδωρος Κολοκοτρώνης. Μια κουβέντα βαρειά, και αληθινή πέρα για πέρα: Αν δεν ήταν αυτός… Έτσι είναι, πατριωτάκια. Αν δεν ήταν αυτός… Σύμφωνοι, δούλεψαν κι άλλοι παράγοντες για να γλυτώσουμε από τον Τούρκο στο κεφάλι μας. Κι αν δεν γινόταν η δουλειά το 1821, θα ερχόταν οπωσδήποτε η ώρα του αργότερα. Θα καθυστερούσε το έργο, αλλά θα γινόταν. Ισχύει, όμως, αυτό που λέμε κι αξίζει να το επαναλάβουμε:
– Αν δεν ήταν αυτός…
Σήμερα, λοιπόν, η σελίδα μας παραδίνεται στον μεγιστοτεράστιο Θόδωρο Κολοκοτρώνη που γεννήθηκε Απρίλιο του 1770.και πέθανε το 1643, σα σήμερα 4 Φεβρουαρίου. Α, ρε, Θόδωρε, στο κρατάω ακόμα, γιατί δεν τα έβαλες με κάποιους ελληνάρες, να τους ξήλωνες τα λαρύγγια και τα άντερα, λες και δεν υπήρχαν σκύλοι πεινασμένοι στα χρόνια της επανάστασης.
Έτσι είναι. Το κεφάλι τους γλύτωσαν κάποιοι αρχόντοι, κάποιοι κοτζαμπάσηδες και πολιτικάντηδες ξενοκίνητοι, επειδή ο Κολοκοτρώνης φοβήθηκε μήπως η Ευρώπη κακοχαρακτηρίσει ως «κομουνιστικό» τον ξεσηκωμό.
Δεν είχε σκάσει μύτη ακόμα ο κομουνισμός, αλλά έτσι το λέμε. Ο φόβος ήταν μην τους πουν όχι κομουνιστές, αλλά «καρβουνιάρηδες», από το όνομα του πεοφόρου, του αρχιδάτου Ιταλού στρατηγού Καρμπονάρι, που κι αυτός ταγμένος στην εθνική ανεξαρτησία απέναντι των Αυστριακών κατακτητών θεωρούνταν «αριστερός» στην εποχή του.
Ο Κολοκοτρώνης είπε το φοβερό «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» και πράγματι έκαιγε χωριά που συμφωνούσαν με τον Τούρκο να μείνουν μακριά από τον αγώνα. Πολύ καλά έκανε. Επανάσταση χωρίς βία, χωρίς να χυθεί αίμα δεν γίνεται. Από τη μια, λοιπόν, έκαιγε ο Θόδωρος, από την άλλη έκαιγε και ο Ιμπραήμ πασάς, γι’ αυτό βγήκε η περίφημη έκφραση «Α, ρε, κατακαημένε Μωρηά…».
Διαβαστε ακομα: