Έχει συμβεί μπροστά στα μάτια μου. Θείος μου βγάζει το χέρι από την τσέπη και… προσπαθεί να δώσει χρήματα, ”φεκελάκι” το λένε, στον γιατρό. Η σκηνή έμοιαζε λες και γινόταν στο σινεμά. Όχι, σας παρακαλώ… , έλεγε και το εννοούσε ο δόκτωρ. Ο μπάρμπας μου δεν το έβαζε κάτω. Θα στεναχωριόταν αν ο άσπρη μπλούζα δεν τα ”έπαιρνε”. Γιατί, όμως, ο συγγενής του ασθενή, αλλά και ο ίδιος ο ασθενής θέλουν οπωσδήποτε να… φιλοδωρήσουν τον γιατρό; Αυτό είναι το πρόβλημα.
Δίνει, θέλει να δώσει χρήματα, αλλά και ό,τι άλλο, στον γιατρό διότι ο ασθενής σκέπτεται τον… εαυτό του. Να καλοπιάσει τον γιατρό, να εξασφαλίσει το ενδιαφέρον του. Το φακελάκι δεν δίνεται ως αμοιβή του μετρίως αμειβομένου γιατρού. Ούτε σα συμπληρωματική αμοιβή του. Βεβαίως υπάρχουν γιατροί που σχεδόν απαιτούν, εκβιάζουν τον ασθενή να βάλει το χέρι στην τσέπη. Το φακελάκι, όμως, είναι γέννημα του ασθενή, όχι του άσπρη μπλούζα.
Το ίδιο και ο ψευτογιατρός. Κι αυτός κυκλοφορεί αιώνες διότι τον γεννάει η απελπισία του ασθενή. Αυτή είναι η αλήθεια. Κουφάλα για κρέμασμα άξιος ο ”θεραπευτής” που εμφανίζεται σαν κανονικός γιατρός, όμως το πρόβλημα ξεκινάει από τον άρρωστο. Από τον πάσχοντα. Και επειδή ποτέ των ποτών δεν πρόκειται να εξαφανιστούν τα ”κορόιδα”, οι απελπισμένοι άρρωστοι, αυτοί που η κανονική, η επιστημονική ιατρική τους έχει καταδικασμένους, πάντα θα περιμένουν τοι ”θαύμα” από τον κομπογιανίτη. Ή τον λεχρίτη της θρησκείας να τους κάνει καλά.
Όχι πως δεν γίνονται ”θαύματα”. Κόντρα στις προβλέψεις της ιατρικής κάποιοι γίνονται καλά, ας μη βάζει το χέρι του κανένας άγιος. Άντε πες εσύ ότι το έργο προέκυψε μόνο του, είναι ανεξήγητο, καμιά σχέση με πίστη. Ύστερα είναι και το άλλο. Κάποιοι ψευτογιατροί σε κάποιες περιπτώσεις σε κάνουν καλά και οι ίδιοι φτάνουν να θεωρούν τον εαυτό τους σούπερ ιατρό.
Διαβαστε ακομα: