Μια φορά κι ένα καιρό…, ξεκινώ έτσι, αλλά βιάζομαι να γράψω πως η ιστορία δεν είναι παραμύθι, ακόμα και για μεγάλα παιδιά. Μία φορά κι ένα καιρό, λοιπόν,… και πολύ πρόσφατα συνέβη σε ανήλικη, στις ΗΠΑ, λίγο μετά αφού μόνη της έφυγε άγρια μεσάνυχτα από ντίσκο.
… Πήγαινε με τα πόδια στο σπίτι της το κορίτσι, και πριν φτάσει στο κρεβάτι της, την βίασαν τρεις φορές! Όχι τρεις μαζί, το κακό δεν έγινε από τριπλέτα ανδρική. Τρεις οι βιασμοί, τρία ξεχωριστά επεισόδια, το ένα καπάκι μετά το άλλο από άγνωστους μεταξύ τους άνδρες. Ένα το θύμα, τρεις βιασμοί σε διαφορετική απόσταση ανάμεσα από τη ντίσκο και το σπίτι της κοπέλλας.
Πρώτη φάση στα 300 μ. από το νυχτερινό μαγαζί. Βρήκε το κουράγιο η ανήλικη να συνεχίσει το δρόμο της, να περπατήσει μέχρι το σπίτι της. Μετά από 150 μ. της όρμησε άλλος. Βιασμένη και ξυλοκοπημένη, αδύναμη να σηκωθεί όρθια, έτσι την βρήκε μπροστά του ο Νο 3 βιαστής της. Έκανε τη δουλειά κι αυτός, μάλιστα χωρίς αντίσταση, διότι πλέον η ήδη βιασμένη δυο φορές, μόνη κι απροστάτευτη στους σκοτεινούς δρόμους, ήταν σε κατάσταση ημιαναισθησίας.
Το βιβλίο «Βιασμός Γυναίκας» δεν πρόκειται να κλείσει. Ποτέ. Είναι αδύνατον να σταματήσουν οι σεξουαλικές επιθέσεις. Είτε διότι σήμερα τις προκαλεί η ίδια γυναίκα με τον τρόπο που ντύνεται και συμπεριφέρεται. Είτε διότι κάποιοι άνδρες δεν αυτοσυγκρατούνται.
Να, γιατί είναι μάλλον απίθανο να υπάρχει έστω και μία γυναίκα, αν δεν βιάστηκε, να μην έχει δεχθεί σεξουαλική επίθεση, χωρίς απαραίτητα να γνωρίσει την τραυματική εμπειρία μέχρι τη διείσδυση.
Δεν έχουν να προσθέσουν τίποτα σχετικά με το θέμα οι επιστημονικές έρευνες που συνεχίζονται. Το συμπέρασμα είναι ένα. Δεν ξεχνιέται ο βιασμός, από κάποιες γυναίκες. Δεν τον ξεπερνούν. Μάλιστα κάποιες παρουσιάζουν ψυχικές διαταραχές. Και για θεραπευτική αγωγή συνιστάται η χρήση αντικαταθλιπτικών, αγχολυτικών φαρμάκων. Ακόμα και διαλογισμός, και αερόβια άσκηση.
Γιατί; Τι είναι εκείνο που στοιχειώνει την γυναίκα θύμα βιασμού; Δεν είμαι ειδικός, όμως τολμώ να διατυπώσω, πάντα με επιφυλάξεις, τη σκέψη μου. Την απάντηση στο «Γιατί».
Είναι η μη συνειδητή διαπίστωση του θύματος ότι είναι ανήμπορη να αντιμετωπίσει το κακό. Όπως βρέθηκε σε κατάσταση αδυναμίας στο βιασμό της έτσι κινδυνεύει απέναντι στο άτιμο, στο ισχυρό, στο άδικο. Ζει, υπάρχει, αλλά ανά πάσα στιγμή απειλείται από ”κάτι”, όχι απαραίτητα βιασμό σεξουαλικό. Κι αυτό το άγνωστο ”κάτι” πιθανόν να της προκύψει αύριο, μεθαύριο χωρίς την ευθύνη της και να της επηρεάσει αρνητικά τη ζωή της.
Να, γιατί από κάποιες γυναίκες δεν φεύγει από το μυαλό τους η ανάμνηση του βιασμού. Επανέρχεται έντονα. Και τις φθείρει ψυχικά. Γιατί; Είναι η επιβεβαίωση, λέει το φτωχό μυαλό μου, της αδυναμίας του ατόμου να αντιμετωπίσει οτιδήποτε βαρβαρικό από συνάνθρωπο. Και η σκέψη, καθόλου παράλογη, ότι δεν προστατεύεται από την κοινωνία, από το οργανωμένο κράτος.
Διαβαστε ακομα:
