Μια βραδιά στην Πάρνηθα. Στο καζίνο, πριν χρόνια πολλά. Σ’ ένα τραπέζι ήταν ο μακαρίτης Σωτήρης Μουστάκας, σ’ άλλο ο επίσης ηθοποιός Γιώργος Κωνσταντίνου. Πλησιάζει γνωστός του να του πει μια καλησπέρα στον ψηλό. Ο Κωνσταντίνου ούτε που τον άκουσε, εκεί ”ήταν” αλλά απών για τους γύρω του, δοσμένος στο παιχνίδι. Στη ρουλέτα. Ο γνωστός, κι αυτός τζογαδόρος απομακρύνθηκε. Με κατανόηση.
Ο τζόγος. Παίζω σημαίνει παραδίνομαι, αφοσιώνομαι, υπάρχω μόνο για το παιχνίδι.
Ο 88χρονος σήμερα Γιώργος Κωνσταντίνου, όπως ο ίδιος εξομολογήθηκε, υπήρξε θύμα του τζόγου. ”Μου άρεσαν τα τυχερά παιχνίδια και, τελικά, μου έγιναν πάθος καταστροφικό, το οποίο δεν μπορούσα να το ελέγξω. Στην πόκα παίζαμε συνήθως επτά άτομα, αυτός που πρώτος έφευγε από το τραπέζι ήμουνα εγώ”.
Όλοι οι σκεπτόμενοι τζογαδόροι κάποια στιγμή κάνουν τον απολογισμό τους. Όχι απλά πόσα χρήματα έχασαν. Εννοώ τον απολογισμό στη σχέση ζωής που κράτησαν, που κρατάνε με τον τζόγο. Ο Κωνσταντίνου είπε: ”Πιστεύω στον Θεό. Πιστεύω στην ύπαρξη του καλού και του κακού πνεύματος. Πιστεύω ότι ο τζόγος, μαζί με το μίσος του πολέμου, είναι τα αγαπημένα, τα απόλυτα παιχνίδια του κακού”.
Φοβερό, ε. Να πιστεύει κάποιος στον Θεό, στη δύναμη του, δηλαδή στο πνεύμα του καλού, και να τον κουμαντάρει για τη μισή ίσως ζωή του το πνεύμα του κακού.
Διαβαστε ακομα: