Είχαν πιάσει τα κρύα για τα καλά τούτες τις ημέρες και η φουκαριάρα η γριά ξεπάγιασε. Για να προλάβει τη γκρίνια της ο γέρος της τράβηξε στο υπόγειο να φέρει κι άλλα από τα ξύλα που είχε κόψει στο δάσος.
Απαραίτητη η ζεστασιά από τη φωτιά μέσα στο φτωχικό σπίτι. Τάισμα συνέχεια στο τζάκι με κούτσουρα, καυσόξυλα που λένε οι κουλτουριάρηδες. Δεν καταλαβαίνει από νηστείες κι άλλες τέτοιες κοροϊδίες η φωτιά. Είναι φαγάνα και ειδωλολάτρισσα, όχι θεούσα.
Θεοφάνεια και αργία σήμερα, λέει. Δηλαδή; Δεν δουλεύουμε και με το νόμο. Και τι θα φάμε; Θα ανοίξουμε το στόμα και θα περιμένουμε κοψίδια και σπληνάντερα να πέφτουν από τον ουρανό, από τον Θεό. Όχι, θα φάμε απ’ αυτά που έχουμε. Ό,τι έχουμε. Κι αυτά που έχουμε είναι από τη δουλειά μας. Ούτε κλεμμένα είναι, ούτε χαρισμένα.
Το τι καιρός παίζει, κρύος, ζεστός, αυτό το αποφασίζει η φύση. Κανείς και ποτέ δεν είναι σε θέση να ρυθμίσει τη θερμοκρασία στο δάσος, στο βουνό, στις θάλασσες, στους δρόμους.
Η φύση. Δεν υπάρχει τίποτα πάνω απ’ αυτήν. Το λέει ο αληθινός φυσιολάτρης, ο λάτρης της φύσης. Ο φυσικός άνθρωπος, ο κανονικός. Θες να την πεις Θεό τη φύση; Κανένα πρόβλημα. Παιχνίδι λέξεων.
Οι αράδες τούτες λόγω της ημέρας. Των Θεοφανείων.
Διαβαστε ακομα: