Τι έγινε, ρε; Τελικά, τα κατάφερε πάλι ο άγιος Βασίλης, παρά τα κιλά του και την ηλικία του, την έκανε από την καμινάδα. Κάθε χρόνο παίζει το ραντεβού. Τον περιμένουν τον μπάρμπα, άλλωστε. Κι όχι με άδεια χέρια, τον Θεό των παιδιών. Τον πιο αγαπημένο τους άγιο. Επειδή είναι ταυτισμένος με τα δώρα. Με τα παιχνίδια.

Σ’ άλλους αρέσει το παραμύθι του άη Βασίλη. Άλλους ενοχλεί η αγιοποίηση, η ηρωοποίηση του. Με την ευθύνη, μάλιστα των μεγαλύτερων οι οποίοι παρουσιάζουν στην πιτσιρικαρία μία ανύπαρκτη ιστορία. Κανονική απάτη.

Το παπαδαριό τι λέει; Μούγκα. Κάνει το κορόιδο, δεν ανοίγει τα χαρτιά του. Γιατί, σου λένε, να πάμε κόντρα στους… ”πιστούς” που έχουν υιοθετήσει αυτόν τον καθολικό και μπαλαμούτη αγιοβασίλη. Μόνο οι της βαρειάς ορθοδοξίας θεούσες λένε ότι ο κανονικός Αϊ-Βασίλης δεν έχει σχέση με τον εμπορικό άγιο Βασίλη που λανσάρεται ως πλασιέ και τον κατασκεύασαν για λόγους καταναλωτικούς.

Να, όμως, που ο σουπερμαρκετίστικος αη βασίλης υμνείται και τραγουδιέται. Κι αυτόν ακριβώς περιμένουν τα παιδάκια, όχι τον άλλον, τον υποτιθέμενο ορίτζιναλ. Αυτός που παίζει μπάλα κάθε χρόνο είναι ο Βασίλης με τα κατακόκκινα ρούχα, τα γένεια και τα άσπρα μαλλιά, και πάντα ως εκπρόσωπος της θρησκείας. Όχι τη φιγούρα του σκεπτόμενου, του στοχαστή, του φιλοσόφου, του δημιουργού, του επιστήμονα. Όχι τέτοια πράγματα. Το κατάστημα δεν πουλάει σκέψη, ούτε προβληματισμό. Το αληθινό φως είναι το ψέμα. Το παραμύθι.