Τη δεκαετία του ’60 δεν υπήρχε τηλεόραση στην Ελλάδα. Για κόπιασε τη φαντασία σου, πως λες να ήταν η καθημερινότητα μόλις πριν από 60 χρόνια. Μια άλλη ζωή, διαφορετική σε περιεχόμενο και ρυθμό.

Το 1962, σα σήμερα 3 Ιανουαρίου, εγκαινιάστηκε το στάδιο πια της Νέας Φιλαδέλφειας, που είχε κτιστεί και είχε …εγκαινιαστεί(!) πριν από 32 χρόνια, το 1930. Ναι, και η Ιστορία ενός γηπέδου, είναι κι αυτή μια ελληνική περιπέτεια, εκφράζει πανηγυρικά το κοινωνικό γίγνεσθαι στον τόπο μας.

Δεν είναι τυχαίο που μιλάω για την «Ιστορία ενός γηπέδου». Εκεί δείχνει την ποιότητά της, την κλάση της και την αληθινή της ταυτότητα μια κοινωνία. Στην κατασκευή ενός γηπέδου, ενός νοσοκομείου, ενός νεκροταφείου, ενός πάρκου, ενός σχολείου.

Ελλάδα της πλάκας. Για φτύσιμο. Ελεεινή κατάσταση. Διπλά στην εκκλησία σηκώνονται πολυκατοικίες. Δεν μπορεί να πλησιάσει στο νοσοκομείο το ασθενοφόρο με τον ετοιμοθάνατο μέσα. Ανοίγουν μπουρδέλα και καφετέριες και σερβίρουν χάπια στα δέκα μέτρα από πανεπιστήμια.

Η ΑΕΚ, η κάθε ΑΕΚ, δεν ήξερε να κτίσει γήπεδο αν όχι μπροστά από την εποχή της, τουλάχιστον με προδιαγραφές του σήμερα. Και μετά από μισό αιώνα δεν ήξερε ούτε και να γκρεμίσει το γήπεδο! Το κατεδάφισαν το γήπεδο στη Φιλαδέλφεια το 2003 χωρίς να είχαν προβλέψει τι κάνουμε μετά. Αυτή είναι η Ελλάδα. Αυτοί είμαστε, δηλαδή.