Αληθινή ιστορία. Καλοντυμένος και γλυκότροπος κύριος κτυπάει την εξώπορτα μονοκατοικίας στο Καβούρι. “Παρακαλώ…” ρωτάει από το θυροτηλέφωνο η Φιλιπινέζα. “Τον κύριο Εργοστασιάδη, είναι ανάγκη να τον δω…”. Μετά από ενάμισυ λεπτό εμφανίζεται ο ιδιοκτήτης της βίλας. “Ο ίδιος είμαι, παρακαλώ περάστε…”.
– Λυπάμαι για την ενόχληση, κύριε Επιχειρηματίδη, δεν θα ήθελα να σας ανησυχήσω, αλλά δυστυχώς, και λυπάμαι πολύ γι’ αυτό, το ζήτημα είναι επείγον και απαραίτητον…”.
Εντυπωσιάστηκε ο κύριος Βιομηχάνογλου από την αξιοπρεπέστατη παρουσία του άγνωστου επισκέπτη. “Περί τίνος πρόκειται, κύριε…., αλήθεια, δεν μου συστηθήκατε”.
– Είμαι ο κλέφτης της γειτονιάς σας.
“Αστειεύεστε, βέβαια …”.
– Με παρεξηγήσατε! Σοβαρά σας μιλάω, όπως σας είπα είμαι ο κλέφτης όχι ακριβώς της γειτονιάς σας, εργάζομαι στον τομέα της ευρύτερης περιοχής…
“Σε ποιον… τομέα είπατε;”.
“Μα, τι λέτε!…” συνέρχεται κάπως από την έκπληξη ο κύριος Πλουσίου, αφού για κάποια δευτερόλεπτα είχε μείνει με το στόμα ανοικτό.
Αυτή είναι η αληθινή ιστορία. Επαγγελματίας κλέφτης είναι, αδειάζει σπίτια, και απ’ αυτή τη σκληρή εργασία ζει. Έντιμος, όμως. Αφού θα εισβάλει που θα εισβάλει στο σπίτι μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, ζητάει τα κλειδιά να μπει σαν κύριος και να φύγει σαν κύριος. Κι όταν ολοκληρώσει την εργασία του, αφήνει τα κλειδιά κάτω από το χαλάκι της πόρτας.
Πληρώνω τα κόμματα και τους πολιτικούς να διαχειρίζονται τα οικονομικά του δημοσίου ταμείου, κι αυτοί και με χρεοκοπούν, με κλέβουν, με τις μίζες, τις δωροδοκίες, τις αρπαχτές.
Διαβαστε ακομα: