«Μπαμπά, μπαμπά, να, ο αϊ-Βασίλης!». «Μαμά, μαμά, νάτος ο αϊ-Βασίλης!». Δύσκολα να πει στον πιτσιρικά ο ο μπαμπάς ότι ο τύπος είναι μαϊμού. Πιθανότατα ένας φουκαράς, ίσως κάποιος απένταρος απατεωνάκος. Κάποιος άγνωστος που με μία φορεσιά μόνο παριστάνει τον αγαπητό στα παιδιά άγιο των δώρων..

Ούτε η μητέρα, επειδή την έχουν παραμυθιάσει κι αυτήν ότι είναι αντιεκπαιδευτικό να εναντιωθεί στην επιθυμία της παιδικής φαντασίωσης, θα πει στον κανακάρη την αλήθεια. Ότι δεν υπάρχει Αϊ-Βασίλης. Ότι δεν υπήρξε ποτέ.

«Μαμά, μπαμπά, να, ο αϊ-Βασίλης…, πάμε να τον δούμε από κοντά, να βγάλουμε κι εμείς φωτογραφία μαζί του…».

Μήπως είναι κάποιο πρεζόνι αυτός που φόρεσε την ασπροκόκκινη στολή με το σκούφο στο κεφάλι κι ένα σακούλι στην πλάτη. Κι αν δεν είναι ένα ρεμάλι της κοινωνίας που ψάχνει να βγάλει τα φράγκα της δόσης του, δεν αποκλείεται να ‘ναι κρασοπατέρας.