Χωρίς πολλά λόγια. Μάλλον με λόγια τηλεγραφικά, δεν χρειάζονται σχόλια φιλολογικά. Λοιπόν…Δεκτόν να μην πιστεύει κάποιος έναν αληθινό ή φανταστικό Θεό. Δεκτόν επίσης να είναι άθεος ή και ενάντιος του θεού τον οποίον προσκυνά άλλος.

Το απαράδεκτον είναι να κάνει πλάκα κάποιος με τη θρησκευτική πίστη του αλλουνού. Την όποιαν πίστη. Σύμφωνοι ζούμε στον αιώνα της σάχλας. Κόσμος πολύς αισθάνεται την ανάγκη να σαχλαμαρίζει. Να τρέφεται με τη σαχλαμάρα. Κι ακόμα οι πιο προχωρημένοι, οι πιο ανεβασμένοι είναι ανοικτοί σε κάθε είδους ανατρεπτικό, αιρετικό, ό.τι αμφισβητεί, ακυρώνει το παραδοσιακό, το καθιερωμένο, το δεδομένο.

Το να γελοιοποιείται, όμως, η θρησκευτική προσήλωση στα άγια των αγίων των πατέρων και παππούδων κάποιων, ε, αυτό λέγεται πρόκληση. Σα να αποζητά ο σαχλαμάρας από τον πιστό να αντιδράσει αυτός έτσι με τρόπο που δεν το θέλει. Και μην κλάψεις μετά γιατί είσαι το θύμα του χούλιγκαν που εσύ προκάλεσες.