Ο Χριστός δεν ήταν κορόιδο. Σε καμιά περίπτωση. Ανέλαβε μία ζόρικη αποστολή από τον πατέρα του, αλλά ήξερε πολύ καλά με ποιον θα νταραβεριστεί, τι σόι κουμάσι είναι ο άνθρωπος. Ούτε, λοιπόν, αφελής ήταν ο Ναζωραίος, ούτε γραφικός. Είπε αυτά που είπε, έκανε αυτά που έκανε γνωρίζοντας σε ποιον απευθυνόταν. Ότι το δίποδο από το καλούπι του είναι πλάσμα αδιόρθωτο.
Γι αυτό δεν είναι δίκαιο να πεις ότι έχασε ο Χριστός, επειδή πέρασε και δεν ακούμπησε. Επί της ουσίας, δηλαδή, η διδασκαλία του δεν άλλαξε τον άνθρωπο. Σε τίποτα. Άλλο ότι αυτή η χαμούρα, αυτή η καριολία τον ”πιστεύει”, τον ”σέβεται” τον Κύριο και γι’ αυτό κάθε χρόνο τον γεννάει. Μέχρι εκεί, όμως.
Από την άλλη ο άνθρωπος, το τέλειον ον της δημιουργίας βαράτε με κι ας κλαίω, δεν δαμάζει τις φυσικές του ορμές. Ψιλοβολεύεται, πάντα με τα λόγια, με τα παραμύθια της Χαλιμάς, αυτά για ειρήνη, ισότητα, αλληλεγγύη, αγάπη, κι άλλα περίεργα. Στην πραγματικότητα, στην πράξη αρνείται τον Χριστό, τον αντιμετωπίζει λες έχει να κάνει με ρομποτάκι, και τον προγραμματίζει κάθε χρόνο μια συγκεκριμένη μέρα να τον γεννήσει. Και μια άλλη μέρα να τον κρεμάσει, να τον θάψει και να τον αναστήσει. Κινημαυογραφικά πράγματα.
Διαβαστε ακομα: