Η συνέχεια του κειμένου του ΗΛΙΑ ΜΠΑΖΙΝΑ με τίτλο «Για να περνάει η ώρα του Μπαζίνα…», που είχε δημοσιευτεί χριστουγεννιάτικα στην εφημερίδα τον Δεκέμβριο του 2010. Γράφει ο αλησμόνητος:

… Ας μην ξεφύγουμε για την ώρα από όσα βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας και ζούμε στο πετσί μας! Δεν μου αρέσει ο Νοστράδαμος, όπως δεν μου αρέσει και ο ρόλος του. Μακριά από εμένα οι «προφητείες». Απλή ανάγνωση τάσεων επιχειρώ. Τα δείγματα που μου παρέχει αυτή η εποχή είναι άλλωστε αρκετά.

Η απόγνωση που καταθλίβει το λαό δεν περιορίζεται στους Έλληνες. Απλά έτυχε, ή επιλέχθηκε η Ελλάδα ως ένα από τα πρώτα πειραματόζωα. Ενδέχεται να θεωρούν εμάς (για μένα ανοήτως) ως λαό απείθαρχο, άρα πρόσφορο για σκληρή εκπαίδευση (Όπως εκπαιδεύεις σκύλο).

Λογικό είναι να υποθέσουμε ότι γίνονται οι αναγκαίες μετρήσεις ώστε να βρεθεί το σημείο, όπου ο πολίτης σπάει και η όποια ικανότητα ή διάθεσή του για αντίσταση εκμηδενίζεται. Το σημείο αυτό διαφέρει από άτομο σε άτομο, από ομάδα σε ομάδα, από κατηγορία σε κατηγορία πολιτών.

ΤΩΡΑ σπάνε τα κόκαλα της μεσαίας και μικρομεσαίας τάξης! Δηλαδή εκείνων των Ελλήνων, που έχουν κατατάξει τους εαυτούς τους στους «έχοντες». Πολλά-λίγα, αλλά πάντως «έχοντες».

Είναι η φάση δύσκολη για τα εργαστήρια της Νέας Τάξης Πραγμάτων, διότι η πτώση του μικρομεσαίου είναι ιδιαίτερα οδυνηρή. Ο φουκαράς πέφτει από κάποιο ΥΨΟΣ. Έχει μάθει «να ΕΧΗ». Ο γνήσιος προλετάριος, που η ελληνική του φυσιογνωμία είναι εξόχως άτυπη και… μπερδευτική για όσους επαίοντες ασχολούνται με αυτά, κοντολογής δεν είναι καθόλου τυπικό δείγμα, δεν είναι χειρότερο από πριν. Δεν είχε και δεν έχει. Δεν μπορούν να του κάνουν τίποτα εκτός από το να τον σκοτώσουν, σωματικά. Με τον ένα, ή τον άλλον τρόπο. Κι εκεί ακόμα δεν φτάσαμε, τουλάχιστο στην Ευρώπη (Που λέει ο λόγος…).

Ο αυθεντικός προλετάριος στην αναμπουμπούλα χαίρεται. ΤΩΡΑ τη βρίσκει, βλέποντας κάποια κορόιδα, που του έβγαλαν κάποτε γλώσσα επειδή αγόρασαν ένα τριάρι, να προσγειώνονται ανωμάλως με τον κώλο! Μπαφ οι νεόκοποι «κύριοι». Μπλουμπφ οι κυρίες αυτών. Χαρά ο προλετάριος που έτσι κι αλλοιώς τα πλανητικά αφεντικά για εχθρό τον έβλεπαν και τέζα ήθελαν να τον δουν. Μία εκείνοι, εκατόν μία αυτός εκείνους. Αυτό έτσι ήταν κι έτσι έμεινε. Η εικόνα είχε τουλάχιστον το προσόν της ευκρίνειας.

Ο φουκαράς ο αστουλούκος όμως είναι να τον κλαις. Ο κακομοίρης τα έκανε όλα σωστά, όπως του τα είπαν. Και τώρα τι διαπιστώνει; Ότι πάνε, χωρίς γυρισμό, οι ημέρες των ερώτων και της χαράς, τα ψώνια στην Όξφορντ Στρητ, το διαμερισματάκι στον Πόρο, το SUV με τα 170 άλογα, άμα λάχη να πούμε, τα σαββατόβραδα στη «νύχτα» του κώλου, τα φροντιστήρια των παιδιών (Και ΠΩΣ θα πάνε τώρα σε νάις, ιν σχολείο; Πώς θα φάνε τη μισή μαιζονέττα για να πάρουν phd, σε ερωτώ! Πώς θα πάρουν μάστερ; Μαστερμπέισων θα πάρουν!…).