Τα τελικά του Ευρώ μέχρι και το 1976 ήταν με 4 ομάδες. Έγιναν οκτώ το 1980 και αυξήθηκε πάλι ο αριθμός των ομάδων σε 16 το 1996. Επόμενο. Η Ευρώπη όλο και απομακρυνόταν από τον β΄παγκόσμιο πόλεμο, από την απειλή των πολέμων, και από την άλλη το ποδόσφαιρο κατακτούσε συνεχώς μεγαλύτερο μερίδιο στην καθημερινότητα του ανθρώπου.
Έτσι το 2016 οι ομάδες έγιναν 24. Από τις τέσσερις στις 24, θέση στα τελικά να έχουν οι μισές σχεδόν ευρωπαϊκές χώρες. Και αύριο θα τις αυξήσουν σε 32. Δεν υπάρχει άλλη σκοπιμότητα παρά μονάχα η εμπορική. Η κονόμα. Η UEFA, όπως και η FIFA κάνουν μπίζνες. Κι αυτό είναι υγεία.Η εμπορευματοποίηση του παιχνιδιού. Όσο μεγαλύτερα έσοδα, τόσο περισσότερο ποιοτικά ανεβαίνει το προϊόν. Το ποδοσφαιρικό θέαμα, αυτό είναι το πρότζεκτ.
Οι 24 ομάδες είναι σκέτο ρίσκο. Υπονομεύσουν το επίπεδο ανταγωνισμού. Στο τουρνουά βιτρίνας της Ευρώπης να μπερδεύονται και λιμά. Ομάδες χαμηλού αιθερικού. Επειδή σήμερα δεν υπάρχουν περισσότερες από 10 -15 ομάδες ικανές να παρουσιάσουν εθνικές ομάδες κορυφής, βαρέων και μεσαίων βαρών.
Με 24 ομάδες λες και το Eυρω έγινε ελληνικό πρωτάθλημα. Κοντά στους Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Άρη κατά καιρούς κολλάνε από κοντά Καλλονές και Πανθρακικοί, Βέροιες και Λεβαδειακοί. Πέφτει το επίπεδο.
Υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Η ευκαιρία στις «μικρές» ομάδες της Ευρώπης, Ιρλανδίες και Ουαλλίες, Αλβανίες και Σλοβακίες να δείξουν την ύπαρξή τους. Με τον ενθουσιασμό τους αλλά και την απειρία τους. Η Ιστορία, όμως, αρνείται την απειλή των ισορροπιών. Η Γερμανία π.χ. θα ‘ναι πάντα Γερμανία, είτε κατακτήσει την κούπα, είτε αποκλειστεί. Η Ελλάδα θα ‘ναι πάντα Ελλάδα είτε είναι παρούσα στα τελικά, είτε βγει πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Το ποδόσφαιρο είναι τόσο… δημοκρατικό, τόσο… λαϊκό, που δεν επιτρέπει κατεστημένες αλλαγές. Ανατροπές. Επαναστάσεις. Όπως και να κάτσουν τα αποτελέσματα και μία, και δύο τετραετίες.
Διαβαστε ακομα: