Δεν είναι εξασφαλισμένη η ποιότητα σ’ ένα κρίσιμο ποδοσφαιρικό αγώνα. Σ’ έναν τελικό. Δυστυχώς. Βγαίνει η ομάδα στο γήπεδο για να κερδίσει. Να πάρει εκείνη την κούπα. Το τελευταίο που αγωνιά είναι να ικανοποιήσει τον θεατή. Με φάσεις συγκλονιστικές. Με ευκαιρίες για γκολ. Με την ποδοσφαιρική δράση στο χορτάρι.
Η δουλειά είναι όπως κάτσει. Δεν είναι στημένο show η μπάλα. Με προκάτ κείμενο στον ηθοποιό επάνω στη σκηνή. Με επιλεγμένα πλάνα που θα μονταριστούν στην ταινία. Το ποδόσφαιρο είναι ζωντανό, σπαρταριστό πράμα.
Οι προπονητές. Οι ποδοσφαιριστές. Οι πρωταγωνιστές στο παιχνίδι. Όλοι παίζουν το τομάρι τους, το όνομα τους, τη χρηματιστηριακή αξία τους σε κάθε παιχνίδι, σε κάθε ”επεισόδιο”, σε κάθε προϊόν της ποδοσφαιρικής βιομηχανίας. Το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι η εξασφαλισμένη εμπορικότητα του θεάματος. Έχει τα λεφτά του και το φτηνό ποδόσφαιρο, το σκάρτο. Και το αντιποδόσφαιρο.
Να γιατί ξεπετάχθηκαν και επιβλήθηκαν νταηλήδικα κατι φάτσες διαβολικές και σκοτεινές, όπως οι διάφοροι Μουρίνιο, Σιμεόνε. Προπονητές, μάλιστα, από κατ΄εξοχήν μπαλαδόρικες πατρίδες, όπως η Πορτογαλία, η Αργεντινή. Δεν τους γουστάρω. Δεν μου κάνουν. Αδιαφορώ αν είναι, που είναι πετυχημένοι. Είναι της σχολής του αποτελέσματος. Δεν ανήκουν στο ποδόσφαιρο. Είναι της εποχής μας, εκφράζουν τον καιρό μας. Και σε μεγάλο βαθμό όλους τους προπονητές. Μελετάνε περισσότερο τον αντίπαλο, παρά την ίδια την ομάδα τους.
Λένε, λέγανε, πως το ποδόσφαιρο είναι τέχνη. Είναι αθάνατο πράμα. Πράγματι. Και μέχρι πρόσφατα βγαίνανε αρτίστες ποδοσφαιριστές. Σήμερα, ο προπονητής του αιώνα μας θέλει τους παίκτες να είναι μαχαιροβγάλτες. Κουρσάρους. Παρτιζάνους. Αντάρτες πόλεων. Τρομοκράτες.
Διαβαστε ακομα: