Είμαι με την Βραζιλία. Ιδεολογικά, το ξεκαθαρίζω. Συναισθηματικά, όχι τζογαδόρικα. Φιλοβραζιλιάνος είμαι από κούνια, διότι το ποδόσφαιρο της εκφράζει την αλάνα, την καλλιτεχνία, την ελευθεριότητα, όχι την τραχύτητα του βιομηχανικού προϊόντος. Την Βραζιλία, όμως, κι όλο της το σόι, την έχω για πέταμα, για φτύσιμο, αν δεν είναι Βραζιλία. Δεν κατάλαβα. Γιατί να είμαι Βραζιλία, όταν είναι μια από τα ίδια, με το άτεχνο και ωμό στη σκληρότητα ποδόσφαιρο, π.χ. όπως μια Ιταλία και Αγγλία.
Δεν είμαι συριζαίος αριστερός. Αληθινός αριστερός και με τον… Τσίπρα δεν κολλάει. Η καραξεφτύλα του κερατά θα ήμουνα εάν ως αριστερός ψήφιζα Καρανίκα και Φλαμπουράρη, Τασία και Θεανώ, όποια άλλη μεγαλοκοπέλλα αγωνίστρια της μαϊμού αριστεράς.
Είναι οπαδός της ομαδάρας του, της όποιας, Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και σία. Τον φτύνω κατάμουτρα αν κάνει το κορόιδο σε κάθε άσχημο της προεδράρας του. Κι αν δεν καταδικάζει τη χουλιγκάνικη αλητεία των ”δικών” του οπαδών.
Ποιο είναι το θέμα μας. Η απομυθοποίηση! Η Αργεντινή έχασε από την Σαουδική Αραβία. Η Βραζιλία από το Καμερούν. Η Ισπανία από το Μαρόκο.
Ποια Αργεντινή θα παίξει τελικό μουντιάλ; Η Αργεντινή του 2022. Όχι η αιώνια Αργεντινή. Και από την άλλη αντίπαλος δεν θα είναι μια άλλη ομάδα που επίσης κατέκτησε μουντιάλ. Η Γαλλία του 2022 θα είναι. Καμιά Γαλλία της Ιστορίας. Δεν υπάρχουν αυτά. Μόνο στο μυαλό παίζουν και λειτουργούν ως παγίδα στον τζόγο. Όταν ο παίκτης καλείται να ποντάρει σ’ αυτό και σε κείνο το ματς.
Καμιά ομάδα- εθνική ή κάποιου κλαμπ – δεν… αντιπροσωπεύει κανένα δικό της παρελθόν. Καμιά σχολή ποδοσφαίρου. Δεν υπάρχουν αυτά. Έχουν τελειώσει. Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι και Εσκιμώοι, Κινέζοι, Κογκολέζοι παίζουν στο γήπεδο τα ίδια. Ίδια τακτική. Ίδιο σύστημα. Διαφορετικής εθνικότητας είναι, διαφορετικής θρησκείας, από διαφορετική ήπειρο προέρχονται, αλλά στη μπάλα πορεύονται στα ίδια χνάρια.
Διαβαστε ακομα: