Να σου πω, λοιπόν, ποιο ήταν το λαμόγιο. Αυτός που κυκλοφορούσε στις παράνομες χαρτοπαικτικές λέσχες, που κάποτε, μέχρι πριν λίγα χρόνια, ήταν περισσότερες από χίλιες στην Αθήνα, μόνον. Σε καφενεία και σε σπίτια. Και σε εξαιρετικές περιπτώσεις, αν οι χαρτοπαικτικές λέσχες θα δούλευαν μόνο για μια -δυο νύχτες, ακόμα και σε διαμερίσματα.
Η κυρία Μελπομένη το πήρε απόφαση, δεν πάει άλλο. Το ρεμάλι ο άντρας της το έχει παρατραβήξει με τα χαρτιά. Σχεδόν κάθε βράδυ πάει σ’ ένα «σπίτι» που παίζουν, και ο άχρηστος χάνει τα λεφτά του. Έτσι, λοιπόν, όπως η κυρία Χαρίκλεια, τράβηξε κι αυτή ντουγρού στο τμήμα.
«Τον αξιωματικό υπηρεσίας, παρακαλώ! Το χαρτόμουτρο ο άντρας μου, ο προκομμένος ξενυχτάει σε ”λέσχη”, να, ορίστε η διεύθυνση! Να τους κλείσετε, παρακαλώ! Δεν έχουμε να φάμε!».
Ενημερώνονται οι καλοί πελάτες ότι απόψε μην κάνετε τον κόπο να έρθετε, το μαγαζί έχει ρεπό. Σε δύο τραπέζια ψευτοπαίζουν τέσσερα λαμόγια, τέσσερις στημένοι από τον λεσχιάρη, που θα βγάλουν εύκολο χαρτζηλίκι. Το ξέρουν ότι θα συλληφθούν από τους… αδιάφθορους μπάτσους και την επομένη θα περάσουν αυτόφωρο.
Πήρες χαμπάρι; Η αστυνομία έκανε καλά τη δουλειά της, το καθήκον της απέναντι στην κοινωνία. Ο ιδιοκτήτης της λέσχης ψιλοξοδεύτηκε με τα μεροκάματα στα λαμόγια, και το πρόστιμο από τον δικαστή. Δυο-τρεις νύχτες «έκλεισε» το καφενείο, μετά το … απρόβλεπτο ”ντου” της αστυνομίας, και ξανάνοιξε κανονικά
Διαβαστε ακομα: