Έχει τη χάρη του, δεν λέω, να παρακολουθεί κανείς Γερμανία και Ισπανία, δυο βαρειά χαρτιά με τίτλους παγκόσμιους, να παλεύουν στο γήπεδο για να μην αποκλειστούν. Έτσι είναι. Αν έχαναν τα γερμανάκια θα πήγαιναν επιτόπου στα σπιτάκια τιους. Ανεξάρτητα τι θα έκανεν στο τρίτο και τελευταίο παιχνιδάκι τους. Με ήττα δεν ήταν καθόλου σίγουροι για την πρόκριση τα ισπανόπουλα. Ποιος ξέρει τι θα έσκαγε στο τρίτο τους ματσάκι στον όμιλο; Να έμεναν στους τρεις πόντους και να καταριόντουσαν την επτάρα στην Κόστα Ρίκα.
Ισπανία και Γερμανία, ο ένας έτρεμε τον άλλον με τη σέντρα. Αργό, αργότατο ματσάκι γύρω στο κέντρο του γηπέδου και ένα-δυο φάσεις επικίνδυνες από το πουθενά. Κι όμως σ’ αυτό το κλίμα φόβου και υπολογισμού, με ποδόσφαιρο οριζόνυιο και… προς τα πίσω, δεν ήταν δύσκολο να δεις τη διαφορά. Η μεν Ισπανία ομάδα, η δε Γερμανία ένα ψιλοκαφενείο. Αυτή η ομαδούλα δεν τραβάει ούτε κάρο και δεν πάει μπροστά.
Η Γερμανία, λέει, είναι η Γερμανία. Δεν καταλάβατε! Τι να μας πει στο ζύγι η Γερμανία και η κάθε ομάδα με τη βαρειά κι ασήκωτη φανέλλα της όταν δεν έχει μέσα στους ένδεκα επτά με οκτώ παικταράδες, τουλάχιστον. Δεν παίζουν τα ονόματα και τα σήματα στη φάνελα. Οι ποδοσφαιριστές παίζουν. Να, γιατί σήμερα είναι έτσι μια ομάδα και μετά από μια τετραετία είναι γιουβλέτσι και στουπέτσι.
Οι άλλοι στην εξέδρα και στα σπίτια τους μπροστά στις τηλεοράσεις είναι οπαδοί. Με τη φανέλα είναι και με το εθνόσημο, όχι με τους όποιους ποδοσφαιριστές φοράνε τη φανέλα σήμερα, χθες, αύριο. Ο οπαδός δεν είναι με τον ποδοσφαιριστή. Ποτέ. Θα τον χειροκροτήσει, αλλά μόνο διότι βοήθησε την ομάδα.
Στη φώτο, από το 1 – 1 χθες στο Γερμανία – Ισπανία.
Διαβαστε ακομα: