Η μεγάλη Αλήθεια που ισχύει και θα την αμφισβητλησει κανέις. Την έχουμε δει και στο ποδόσφαιρο. Δεν έχει πεθάνει ο Ένας από τότε που ο άνθρωπος άρχισε να περπατάει στη γη. Ό,τι κατάφερε στην αιωνιότητα ο άνθρωπος το πέτυχε για πάρτη του ο Ένας, εννοώ το Ένα άτομο. Όχι η ομάδα, όχι το σύνολο. Αυτή είναι η αλήθεια, αρέσει, δεν αρέσει.
Ο Ένας ανακαλύπτει, εφευρίσκει, οδηγεί, το μπούγιο ακολουθεί. Ένας ο επαναστάτης, ο προφήτης, ο απατεώνας, ο αρχιγκάγκστερ. Παραμυθάκια για τα παιδάκια είναι αυτά τα σάπια Να είμαστε ενωμένοι, αγαπημένοι, όλοι μαζί μια γροθιά για την πατρίδα, για την ομάδα, στον αγώνα ταγμένοι. Μαλακίες. Το έργο για να περπατήσει έχει ανάγκη τον Έναν, τον πρωταγωνιστή, τον πρώτο του αγώνα, τον αρχηγό, τον ηγέτη. Αυτός δίνει ελπίδες. Αυτός είναι ο μπροστάρης. Αυτός θα βάλει χέρι να παραπλανηθεί ο αντίπαλος. Να τρομοκρατηθεί.
Συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο. Να δίνει τη λύση ο Ένας. Να πετύχει εκείνο που δεν είναι σε θέση να καταφέρουν οι άλλοι δέκα, σε μιάμισυ ώρα. Τελικά, το υπογράφει ο Ένας. Το ποδάρι του Ενός. Και λέγε εσύ, και όσοι άλλοι άσχετοι πως ήταν «τυχερό» σουτ! Ότι αν το ξανακάνει εκατό φορές δεν θα του ξαναβγεί. Σωστά είναι αυτά, αλλά δεν… ισχύουν.
Εγώ λέω το άλλο. Έτσι γράφεται η Ιστορία. Και όποιος δεν το πιάνει, θα χρειαστούν το χιλιάδες λέξεις για να πειστεί. Δεν είμαστε για τέτοια.
Ποια συστήματα και ποιες τακτικές, έγιναν προπονητές και οι σπήκερ, τώρα παίζει 4-3-1-2, 3 -5-1-1, 3-4-1-2, κάτι τέτοια κουφά.
Διαβαστε ακομα: