Λύσσαξαν οι πετρελαιάδες να πάρουν τη διοργάνωση και να την πάνε καταμεσής της ερήμου.
Μα το καλοκαίρι εκεί δεν μπορείς να σταθείς δέκα λεπτά στον ήλιο. Κανένα πρόβλημα. Θα γίνει το χειμώνα.
Μα τα πρωταθλήματα της Ευρώπης θα είναι όλα σε εξέλιξη. Κανένα πρόβλημα. Κόφτε τα στη μέση.
Μα οι παίχτες θα γίνουν λάστιχα και θα έχουμε μυϊκούς τραυματισμούς. Κανένα πρόβλημα. Δώστε τους ματζουράνα.
Μα δεν έχετε ούτε ένα γήπεδο έτοιμο. Κανένα πρόβλημα. Θα τα χτίσουμε πάνω στα κουφάρια 10.000 δούλων που θα αφήσουν τα κόκκαλα τους στην άμμο.
Μα δεν θα έχετε κόσμο να γεμίσει τα γήπεδα. Κανένα πρόβλημα. Θα φέρουμε τσάρτερ με εποχούμενους φουκαράδες από Ασία, θα τους δώσουμε τσάμπα φαγητό και φανέλες των ομάδων και θα έχουμε sold out.
Μα το ένα, μα το άλλο, σφυρίξανε κάτι χορηγίες – μαμούθ στις μεγάλες ομάδες της Ευρώπης και κάτι αεριωθούμενες βαλίτσες με πετροδολάρια από εδώ κι από εκεί, στο τέλος οι σοφοί του ποδοσφαίρου ψηφίσανε με το χέρι στην καρδιά και να’ μαστε τώρα στη σέντρα.
Αλλά, σοβαρά τώρα: Σε μια χώρα με μαντήλες, που το σεξ και το αλκοόλ απαγορεύεται, πως είναι δυνατόν να παιχτεί μπάλα; Διότι μπάλα χωρίς αλκοόλ και σεξ δεν γίνεται. Και χωρίς σεξ δεν παίζεται. Ο τεράστιος Γκούλιτ έλεγε στον Σάκι, όταν έκλεινε στο ξενοδοχείο τους παίχτες του χωρίς γυναίκες πριν τους αγώνες : «Μίστερ, εγώ δεν μπορώ να παίξω μπάλα με τα’ αρχ@@ια μου γεμάτα.
Από τον τελικό του Champions League Λίβερπουλ – Μίλαν στην Αθήνα, θυμάμαι τους Άγγλους στο Σύνταγμα το πρωί της αναμέτρησης να έχουνε γίνει ζάντες με μισό εκατομμύριο κουτάκια μπύρας και να τραγουδάνε τα ωραία τους. Και κάτι Ιταλιδάρες – υπερπαραγωγές, εφτά πατώματα γυναίκες, που θα ευχαριστήθηκαν τεστοστερόνη εκείνο το βράδυ μετά το παιχνίδι και το κύπελλο. Και βέβαια, όλη αυτή η ένταση, το φτιάξιμο, η αδρεναλίνη και το πάθος, μεταφέρεται από την κερκίδα στον αγωνιστικό χώρο και τον φορτίζει με ενέργεια. Αλλιώς δεν γίνεται.
Ιδίως στο Μουντιάλ, που κι αν είναι το πανηγύρι των τρελών. Ένα μωσαϊκό εθνών, που μαζεύει τις μούρλιες και την τρέλα του κόσμου όλου και που συγκεντρώνεται και συμπυκνώνεται για ένα μήνα μέσα κι έξω από τα γήπεδα της εκάστοτε διοργανώτριας χώρας.
Τώρα τι θα πίνουνε οι Άγγλοι, οι Γερμανοί, οι Ολλανδοί, οι Δανοί και όσοι, τέλος πάντων, από δαύτους, πάνε εκεί κάτω; Σουμάδα; Και τι θα γίνει με τις βραζιλιάνες και τις άλλες κορμάρες που φτιάχνουν τον κόσμο με τα μπικινάκια τους και τα μπλουζάκια τους;
Σε μια χώρα, όπου η κατανάλωση αλκοόλ είναι ποινικό αδίκημα και η θέα γυναικείας γάμπας προκαλεί σοκ, πως σκοπεύουν οι διοργανωτές να χειριστούν τις εισαγόμενες ορδές φιλάθλων; Τι «ατμόσφαιρα» θα υπάρχει στα γήπεδα;