Η μεγαλύτερη ήττα του Χάρου. Δεν μπορούσε να πάρει τον ετοιμοθάνατο Ανδρέα Παπανδρέου (1919) από τα χέρια του γιατρών Κρεμαστινού (1942) και του Σκαλκέα (1928-2018). Ο μεγάλος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. επειδή ως πρωθυπουργός της χώρας δεν είχε ολοκληρώσει το έργο του, δεν ήθελε να πεθάνει, αντιστεκότανε στο Ωνάσειο όπου τον είχαν μεταφέρει εσπευσμένα. Δεν πέυαινε, διότι χρειαζόταν άλλα 137 χρόνια να κάνει την Αλλαγή στην Ελλάδα.
Θυμάμαι τις αηδιαστικές σκηνές για ημέρες ολόκληρες έξω από το νοσοκομείο της λεωφόρου Συγγρού. Η ξεφτύλα. Μόνον αντίσκηνα δεν είχαν στήσει οι διάφοροι “Δημητράκηδες” των καναλιών που σουλατσάρανε απ’ έξω και ορμούσαν μαζί με τις κάμερες των τηλεοπτικών συνεργείων στον κάθε επισκέπτη υπουργό. Χαροπάλευε ο άλλος μέσα, έχοντας από δίπλα του την κυρία σύζυγο του Δήμητρα Λιάνη (1955) και οι δικοί σου, ένα κάρο αργόσχολοι έκαναν το χαβαλέ τους.
Σα σήμερα 20 Νοεμβρίου, το 1995, ο χειρουργημένος στο Λονδίνο το 1988 και επανεκλεγείς πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου κατεπειγόντως εισάγεται στο Ωνάσειο. Η χαρά των καναλιών. Τζάμπα πρόγραμμα με τις ώρες. Όπως το λέω. Με τις ώρες.
Δεν έχει ξαναγίνει. Ζωντανές συνδέσεις, τα πάντα όλα τα κανάλια παρόντα, να δείχνουν τα… σκαλοπάτια του Ωνασείου! Δεν γίνεται. Κι όμως αυτό γινόταν. Από το πρωί μέχρι το βράδυ και για μέρες ολόκληρες δείχνανε τα σκαλοπάτια του νοσοκομείου και το σκηνικό έσπαγε μόνον όταν κάποιος επώνυμος ερχότανε ή έβγαινε από το νοσοκομείο. Και κάθε φορά που ο Σκαλκέας έκανε την ιατρική ενημέρωση. Στη φώτο η ”τέντα” στην οποία είχαν βολευτεί οι δημοσιογράφοι, ηλεκτροφωτισμένη και καλοδιωμένη για να γίνονται ζωντανά τα ρεπορτάζ σχετικά με την υγεία του κρεβατωμένου πρωθυπουργού. Διαρκής και παρατεταμένη η αγωνία αν και πότε θα πεθάνει.
“Βάστα, Ρόμελ!” λέγανε οι Γερμανοί. Τα πασόκια λέγανε “Βάστα, Κρεμαστινέ!”. Βοήθαγε και ο Ανδρέας, που δεν ήθελε να χαιρετήσει τον πλάτανο. Είπαμε. Και πέσαν μάπες σε κάποιους που πρότειναν να τραβήξουν τα καλώδια, να πεθάνει ο μεγάλος, που τον είχαν σε μηχανική υποστήριξη, διότι παρατράβαγε το έργο και η χώρα ήταν σε πλήρη ακυβερνησία. Τελικά, ο Ανδρέας άντεξε μέχρι τέλη Ιουνίου 1996.
Διαβαστε ακομα: