Παρακολουθούσα ευρωπαϊκό ματς το παιχνίδι και λυπόμουνα τον εαυτό μου. Να είμαι βιδωμένος στην πολυθρόνα, άγρια μεσάνυχτα, να φάω στη μάπα και μια παράταση, για ποιο λόγο; Δεν παιζότανε μπάλλα, ούτε από τη μια ομάδα, ούτε από την άλλη.
Γιατί, λοιπόν, δεν πήγαινα για ύπνο; Δύσκολο. Απίθανο. Είσαι επαγγελματίας, κάνεις μια δουλειά. Και απλός ποδοσφαιράκιας να ‘σαι δεν ξεκολλάς από το κουτί. Θα κάτσεις μέχρι το τέλος. Μέχρι το τέλος του τέλους. Κι αν είχε κι άλλο έργο μετά τα πέναλτυ, πάλι θα κρατούσες τα μάτια ανοικτά.
Η δύναμη του ποδοσφαίρου. Του θεάματος που βλέπεται μόνον ζωντανά. Δεν είναι σινεμά, ούτε τραγούδι να το χαρείς και μπαγιάτικο.
Είναι αυτό που είναι και αισθάνεσαι πως θα ήταν έλλειμμα, ότι θα χάσεις κάτι αν δεν το παρακολουθήσεις ολόκληρο. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Και στις μάπα παραστάσεις σε καθηλώνει.
Η κουβέντα γιατί; Φοβάμαι πως το μουντιάλ του Κατάρ θα μας… καταργήσει. Από τις 20 του μήνα που θα ξεκινήσει θα μας σερβίρει πατάτες μπλουμ. Πολύ το φοβάμαι.
Διαβαστε ακομα: