Η ξεφτύλα. Η δημόσια ξεφτύλα. Βγαίνει κάποιος στο δρόμο γνωρίζοντας ότι όλοι θα του βαράνε τενεκέδες. Θα του φορέσουν κουδούνια. Κι, όμως, αυτός ο κάποιος δεν έχει κανένα πρόβλημα να παραδεχθεί ότι είναι για φτύσιμο. Για κράξιμο.

Η κουβέντα για το σύνηθες φαινόμενο. Ένα ΜΜΕ δεν διστάζει να τα κατεβάσει, μιλάμε για εντελώς ξεβράκωμα, κάτω από την απειλή να φάει μήνυση, αγωγή από άτομο το οποίο έθιξε.

Κυκλοφορεί το ΜΜΕ και το παίζει μέσο κριτικής. Ότι σχολιάζει και ελέγχει πρόσωπα και καταστάσεις. Κι όταν ο δικηγόρος του κάποιου στείλει το «χαρτάκι», το δημοσιεύει χωρίς ντροπή. Ό,τι θέλει ο άλλος, αρκεί να μη μας πάει στο δικαστήριο. Μην υποχρεωθούμε να πληρώσουμε ένα άλφα ποσό, ίσως 5.000, ίσως 50.000 ευρώ.

«Όσα γράψαμε δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια». Τότε γιατί τα γράψατε, ρε! «Δεν είχαμε πρόθεση να τον θίξουμε». Ποια ήταν η… πρόθεσή σας; Με… άλλη πρόθεση γράψανε το ρεπορτάζ, άλλη… πρόθεση τους βγήκε. Παραδέχονται, δηλαδή, ότι δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

«Από παραπληροφόρηση τον δυσφημήσαμε, τον απαξιώσαμε, αλλά σήμερα διαβεβαιώνουμε ότι πρόκειται περί ηθικού ατόμου, τον οποίον εκτιμούμε, σεβόμαστε». Τέτοια ψεύτικα.