Διεθνείς αγώνες στίβου. Ζωντανή μετάδοση από την κρατική τηλεόραση. Στο μικρόφωνο ο επαγγελματίας της πλάκας. Ο ειδικός της συμφοράς. Ο δημοσιογράφος στη δουλειά 30 και 40 χρόνια. Όχι κάποιος τυχαίος. Όχι κάποιος που τον βρήκαν στο δρόμο.
Εσύ ο τηλεθεατής είσαι μάρτυς του αίσχους. Της δημοσιογραφικής αηδίας. Είτε παρακολουθείς την κούρσα στα 1.500 μ. ή το άλμα σε ύψος, τον ακοντισμός και τη σκυταλοδρομία.
Όσο κρατάει το αγώνισμα, πέντε λεπτά, δέκα λεπτά, ο κρατικός δημοσιογράφος σε τρελαίνει στα νούμερα. Στα στατιστικά. Αυτός είναι τόσο χρονών, ο άλλος ήταν τρίτος στους ολυμπιακούς και δεύτερος στους πανευρωπαϊκός, εκείνος έχει ατομική επίδοση τόσο, θέλουμε τρεις γύρους ακόμα, ο τάδε περνάει μπροστά, ο δείνα επιτίθεται, που είχε κερδίσει πριν επτά χρόνια στους αφρικάνικους αγώνες.
Δεν βγαίνει από το στόμα του εδώ και 50 χρόνια «ειδικού» ούτε μια ατάκα για το συγκεκριμένο αγώνισμα, είτε είναι το επί κοντώ, είτε η σφυροβολία. Τίποτα. Να μπάσει τον τηλεθεατή στη μαγεία του αθλητισμού. Να μυήσει όσους τον ακούν στην ιδιαιτερότητα αυτού και του άλλου αγωνίσματος.
Τίποτα. Ο δημοσιογράφος δεν βλέπει στίβο. Μόνον ονόματα ξέρει και ρεκόρ. Όπως ο λογιστής κάνει αριθμητικές πράξεις, παιδεύεται με νούμερα.
Διαβαστε ακομα: