Υπήρξα τζογαδόρος. Νομιμοποιούμαι, λοιπόν, να έχω άποψη για τον τζόγο. Κοινωνικά κατ’ αρχήν να πω τη γνώμη μου και μετά τζογαδόρικα, στο στοίχημα του ποδοσφαίρου, του ιπποδρόμου, της ρουλέτας, στο μπαρμπούτι, στη χαρτοπαιξία, στις κυνοδρομίες, στο τάβλι. Στο ό,τι άλλο.
Το πρώτο, λοιπόν, που έχω να πω είναι ότι ο τζόγος, κατά τη δική μου θεώρηση του πράγματος, είναι πολυτέλεια. Ακριβώς. Το να φας, να πιεις, να κοιμηθείς, είναι ανάγκες. Και δεν τις προσπερνάς. Ανάγκες που αν κανείς τις αγνοήσει, στην πραγματικότητα τις στερείται. Με τον τζόγο, δηλαδή με τα λεφτά που έχεις αποφασίσει να χάνεις παίζοντας στοίχημα, είσαι ένας μικρός αριστοκράτης. Όπως στο λέω.
Αυτή είναι η διαφορά που χαρακτηρίζει τα θύματα του τζόγου. Είναι η διαφορά στην τσέπη τους. Σε ποιο οικονομικό επίπεδο ανήκουν. Θύμα ο βιοπαλαιστής, ο έχων μετρημένα έσοδα, θύμα και ο λεφτάς, ο έχων οικονομική ανεξαρτησία. Μικροαριστοκράτης ο πρώτος, μεγαλοαριστοκράτης ο δεύτερος. Και οι δυο αριστοκράτες διότι έχουν αποφασίσει να χαρίζουν στον εαυτό τους την πολυτέλεια του παίζειν. Του τζογάρειν.
Ο τζόγος είναι άχαστος. Δεν κερδιίζεται. Ο τζογαδόρος είναι χαμένος. Η μόνη επιτυχία του παίκτη είναι να γεύεται τη γοητεία του παιχνιδιού γνωρίζοντας ότι αυτός ο ίδιος πληρώνει τον τζόγο. Επειδή ο τζόγος του προσφέρει ένα άλλο άρωμα ζωής και του πλουτίζει την καθημερινότητα του. Ναι, αυτό είναι πολυτέλεια.
Διαβαστε ακομα: