Το είδαμε ξεκάθαρα στο γήπεδο. Τη μεγάλη, την πολύ μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους δυο αντιπάλους. Του γηπεδούχου Παναιτωλικού και του πρωταθλητή Ολυμπιακού (φώτο). Κανονικά δεν γίνεται να παίζουν στο ίδιο πρωτάθλημα αυτές οι δυο ομάδες. Να, όμως, που συμβαίνει. Από τη μια Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, από την άλλη Παναιτωλικός, Λεβαδειακός, Λαμία, Ιωνικός και σία.
Μονόλογος στο Αγρίνιο. Ο Ολυμπιακός από το πρώτο λεπτό μέχρι να σφυρίξει λήξη ο διαιτητής, συνεχώς στην περιοχή του Παναιτωλικού. Ίδιο σκηνικό και μετά το 0 – 1 και μετά το 0 – 2. Ο γηπεδούχος ανίκανος να κάνει μια αντεπίθεση. Τίποτα. Περιορίστηκε να προσπαθεί να κρατήσει σε αξιοπρεπή επίπεδα την ήττα απέναντι σ’ έναν Ολυμπιακό άνευ αγωνιστικού πλάνου. Άρτζι μπούρτζι και λουλάς πάλι ο Ολυμπιακός.
Γιατί, όμως, οι θεωρούμενες ”μικρές” ομάδες παραμένουν πάντα εκτός κόλπου; Καμιά σκέψη να διεκδικήσουν τίτλους και διακρίσεις; Επειδή στερούνται οπαδικής πελατείας. Ο Ολυμπιακός και η κάθε ”μεγάλη” ομάδα, και να χάνει το πρωτάθλημα δέκα χρόνια, και 20 και 30, δεν μειώνεται ο όγκος των οπαδών της. Και η λεγόμενη ”μικρή” ομάδα δεν θα αυξήσει το μπούγιο της εξέδρας, ακόμα κι αν πάρει δέκα χρόνια σερί την κούπα.
Με ποια, λοιπόν, επιχειρηματική, εμπορική λογική η ΠΑΕ της μικρής επαρχιακής ή συνοικιακής ομάδας να προχωρήσει σε συμβόλαια ποδοσφαιριστών αξίας ίσης ή περίπου μ’ αυτούς στο ρόστερ μεγαλης ομάδας; Αυτό θα ήταν αυτοκτονικό. Να γιατί στο πρωτάθλημα βλέπουμε τη ”μικρή” ομάδα με ποδοσφαιριστές που δεν έχουν θέση στα αποδυτήρια ”μεγάλης” ομάδας. Η διαφορά είναι οικονομική. Μόνον.
Άσε τον οπαδό να φαντάζεται ότι η ομαδάρα του είναι θρησκεία, ιδεολογία, εκπροσωπεί και… συμβολίζει Ιστορία και οράματα κι άλλα τέτοια παραμύθια.
Διαβαστε ακομα: