Γυρίζει ο δίσκος της ρουλέτας και μαζί καλπάζει με μεγαλύτερη ταχύτητα η μπίλια. Σε ποιο νούμερο θα καταλήξει; Ο παίκτης δεν έχει αγωνία. Ο αληθινός παίκτης. Ο τζογαδόρος κρύο αίμα. Ας πάει η μπίλια όπου γουστάρει. Πόρνη είναι, όπου γουστάρει πάει και κάθεται, δεν θα πει Ατυχία, ούτε Τύχη. Τι θα πει ο παίκτης; Τίποτα δεν θα πει. Απλά θα συνεχίσει το παιχνίδι του. Αν το συνεχίσει…
”Μα, πάλι το 23 θα έρθει;… ” θα αναρωτηθεί ο άσχετος. Θα γίνει repetition! Ναι, κύριε άσχετε. Το πιο «φυσιολογικό» είναι η μπίλια να ξανακάτσει στο 23. Γιατί να συμβεί αυτό, με ποια λογική;
Δεν υπάρχει λογική. Ο τζογαδόρος, όμως, ο αληθινός παίκτης του τζόγου και της ζωής, από κάπου θέλει να πιαστεί. Αδύναμος να πετύχει τα πάντα όλα μονάχα με τη μαγκιά του. Με την εξυπνάδα του. Με την προνοητικότητα του. Χρειάζεσαι και την ”τύχη”.
«Δεδομένο» είναι ότι μόλις πριν από δύο λεπτά σ’ αυτήν την ρουλέτα, ο ίδιος άνθρωπος με τις τυποποιημένες μηχανικές κινήσεις του, και την ίδια δύναμη, χρησιμοποιώντας την ίδια μπίλια, θα την ξαναρίξει, αφού θα την πάρει στα χέρια του, ακριβώς από το ίδιο σημείο του τροχού, το νούμερο 23. Γιατί, λοιπόν, να πιθανολογείται κάποιο άλλο νούμερο. Κι όχι το 23;
Πας πάσο, κύριε. Αυτή είναι η μέγιστη διδαχή στον τζόγο. Ακολουθείς το λούκι, τη συχνότητα, την «πορεία» της ρουλέτας με βάση τα προηγούμενα σκέρτσα της. Ό,τι σου «λέει» εκείνη. Φέρνει κόκκινα; Δεν ασχολείσαι με τα μαύρα. Η κυρία πόρνη, λέμε για την ρουλέτα, προτιμά τα μικρά νούμερα; Ξεχνάς τα μεγάλα. Δεν ξεκολλάει από το τιέρ; Δεν ποντάρεις στα δυο άλλα τόξα, στο βουαζέν και στα ορφανά. Έχει πλακωθεί σ’ ένα σερί στα ζυγά νούμερα, πάλι θα την πάρεις από πίσω, στα ζυγά νούμερα αν παίζεις απλές τύχες. Επιμένει στην πρώτη κολώνα ή στη μεσαία ντουζίνα, σκυλάκι εσύ από πίσω της.
Δεν θα κάνεις δικό σου παιχνίδι, κύριε. Αποδέχεσαι πως υπάρχουν δυνάμεις άγνωστες, δεν ελέγχονται από σένα, κι εσύ προσπαθείς να πιάσεις τα «μηνύματά» τους. Τις εντολές τους. Χαίρετε.
Διαβαστε ακομα: