Ένας άνδρας πήγαινε σε μπουρδέλο μια 12χρονη, είτε με το ζόρι, είτε με τη θέληση της ίδιας ή της μάνας της. Άσχετο. Έτσι λέω εγώ. Αδιαφορώ αν κάποιος άλλος, και η κοινωνία ολόκληρη, διαφωνεί με τη δική μου θέση. Μικρή ή καθόλου σημασία έχει αν η ανήλικη είχε εκβιαστεί ή ενεργούσε παθητικά ορμηνεμένη από την μάνα ή την γιαγιά της.

Η ευθύνη πέφτει ολοκληρωτικά σ΄αυτόν που έσερνε την μαθήτρια του δημοτικού σε οίκο ανοχής. Ασυγχώρητο αμάρτημα. Η νομοθεσία σήμερα, και με το μπαρδόν, είναι της πλάκας, Γραφική κατάσταση ακόμα κι αν η δικαιοσύνη θα δείξει και το πιο αυστηρό της πρόσωπο, προκειμένου να τιμωρήσει το ανθρώπινο κτήνος. 

Κάποιους αιώνες τα βασανιστήρια είχαν εξελιχθεί σε επιστήμη. Πλούσια, απίστευτα πλούσια η γκάμα των βασανιστηρίων. Η ιατρική της εποχής είχε κληθεί να υπηρετήσει τις κοινωνίες, ώστε το βασανιστήριο να δικαιώνεται στο όνομα του καλού. Να μην πεθαίνει αμέσως ο ένοχος, να υποφέρει, να αντέχει τον πόνο μέχρι τα όρια του θανάτου.

Να γυρίσουμε πίσω; Δεν υπάρχει επιστροφή, ο κόσμος προχωρεί αφρενάριστος στο δρόμο του πολιτισμού. Στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και ο έτσι που πήγαινε σε γαμηστρώνα, το λένε και ”studio”, την 12χρονη είναι άνθρωπος, έχει κι αυτός δικαιώματα. Αλλοίμονο. Να μας φωτίσει τι τον έκανε να φτάσει μέχρι το τρίτο υπόγειο στο αγωγό απολυμάτων, τέταρτο δεν υπάρχει.