Γνωστός Αθηναίος ιπποδρομιάκιας. Πολυταξιδεμένος. Το πρώτο που κάνει σε κάθε χώρα στο εξωτερικό είναι να επισκέπτεται το ιπποδρόμιο. Όπως ο καλός Εβραίος. Το πρώτο που ρωτάει, σ’ όποιο ξένο τόπο βρεθεί, είναι «Πού βρίσκεται η Συναγωγή». Ο καθένας με την τρέλα του, την εσώτερη ανάγκη του, την επιθυμία του.
Άλλος στο εξωτερικό ενδιαφέρεται για στρηπτητζάδικο. Άλλος για μουσείο, για μπουρδέλο, για ντίσκο, για χασισοποτείο. Είπαμε. Ο καθείς με το μαράζι του. Άλλος, όπου βρεθεί στα ξένα θέλει να επισκεφτεί καζίνο. Εκεί γουστάρει να χάσει τα λεφτά του.
Και ρέντα να έχει, πάλι θα χάσει. Δεν εννοώ μια φόρα στο παιχνίδι, αλλά ότι στην πορεία είναι το αδύνατο να βγει κερδισμένος. Και πρόσεξε. Δεν χάνει ο παίκτης διότι τον κερδίζει το καζίνο. Όχι, βέβαια. Χάνει μόνος του. Στο λέω αλλοιώς. Δεν τον κερδίζει το καζίνο, ο παίκτης χάνει. Γιατί;
Δεν είναι αντίπαλος το καζίνο, αλλά ο ίδιος ο τζογαδόρικος εαυτός του καθενός. Ο οποίος εαυτός του δεν αναμετράται με το καζίνο, αλλά με το Εγώ του παίκτη.
Δεν υπάρχει κανένα καζίνο. Δεν αποφασίζει το καζίνο αν θα ποντάρει ο παίκτης στη ρουλέτα. Και με πόσα λεφτά. Και για πόσο χρόνο θα κρατήσει το παιχνίδι του.
Τα κάνει αυτά ο παίκτης. Όχι! Γιατί; Είπαμε. Δεν είπαμε; Δεν αντιλαμβάνεται το βασικό. Το ντέρμπυ του ρουλετάκια είναι με τον εαυτό του, όχι με τη ρουλέτα. Και πάνω στο τραπέζι αυτής της τρελιάρας γκόμενας, της ρουλέτας, ο παίκτης βγάζει τον εαυτό του, που από τη φύση του είναι λάθος κατασκεύασμα.
Διαβαστε ακομα: