Είναι φορές που σκέφτομαι ότι μετράω το χρόνο με το οινόπνευμα που πίνω. Το φθινόπωρο κι ο χειμώνας, λοιπόν, θέλουνε τ’ αγίασμα τους. Αλήθεια, ξέρετε γιατί φέρει και αυτήν την ονομασία; Διότι, σύμφωνα με την παράδοση, οι πρώτοι που επινόησαν την μέθοδο της απόσταξης από τα απομεινάρια των σταφυλιών ήταν κάποιοι μερακλήδες καλόγεροι στο Άγιο Όρος πριν από 800 χρόνια. Μεγάλη η χάρη τους. Και άγια η εφεύρεση τους. Έκανε τα πράγματα ευκολότερα και την καθημερινότητα τους υποφερτή. Αφού λέω ότι ο μοναδικός λόγος για τον οποίον θα άντεχα τον μοναχισμό θα ήταν μία καλή σκήτη με θέα στο Αιγαίο και ένα καλό χάλκινο ατμοκάζανο για απόσταξη.
Σοβαρά, πάντως, δημιούργησαν μία από τις μεγαλύτερες παρακαταθήκες που το θεοβάδιστο όρος παρέδωσε στην αιωνιότητα. Και δεν αστειεύομαι διόλου. Ούτε ειρωνεύομαι. Διότι, από την ώρα που η σωτηρία της ψυχής γίνεται το σκοπούμενο, τούτο είναι ΑΔΥΝΑΤΟ να γίνει δίχως ένα καλό απόσταγμα για το δρόμο.
Μέχρι και σήμερα οι μοναχοί στο Περιβόλι της Παναγιάς το κρατάνε για trade mark. Στ’ αρχονταρίκια τους σε υποδέχονται με τσίπουρο και λουκούμι.
Τώρα, θα μου πείτε, πάει το τσίπουρο με λουκούμι; Θα σας πω λοιπόν ότι στα Ζαγόρια μου το σερβίρανε καταχείμωνο πρωί βρασμένο στο καμινέτο με ζάχαρη και με το που το ‘πια, βγήκα στο χιόνι και έκοβα ξύλα με το φανελάκι όλη τη μέρα. Εκεί το’ χουνε για φάρμακο. Περνάνε όλα. Πυρετός, βρογχικά, συνάχι, μπούκωμα, καταρροή, βήχας.
Αριστουργηματικό ως συνοδευτικό σε φαγητά και μεζέδες, αλλά δεν ισχύει ο μύθος ότι πάει μ’ όλα. Με τα περισσότερα ναι. Με όλα όχι.
Ας πούμε, στα ζυμαρικά αντενδείκνυται. Αφού σκέφτομαι ότι οι Ιταλοί δημιούργησαν την πάστα για έναν και μοναδικό λόγο: να συνοδεύουν το κρασί τους. (Και όταν μιλάμε για κρασί, εννοούμε μόνο το κόκκινο. Τίποτε άλλο).
Ομοίως και στην κατσαρόλα. Ιδίως σε κάποια περίπλοκα πιάτα με πολλά μπαχαρικά. Το στιφάδο, για παράδειγμα, δεν θέλει τσίπουρο. Εκεί, υποχρεωτικά, πάμε σε ένα ξινόμαυρο. Προτιμώ της Λήμνου. Εκπληκτικό. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Αργοναύτες για το κρασί αυτό κόντεψαν να στασιάσουν πριν από 3.000 χρόνια για να παραμείνουν στο νησί. Τελικά, έφυγαν μόνο αφού φόρτωσαν τους αμφορείς στην Αργώ μέχρι τα μπούνια.
Μην ξεφεύγω όμως, Το τσίπουρο θέλει ξεκάθαρες γεύσεις. Δυνατές. Κι ας εναλλάσσονται. Αλλά να μην μπερδεύονται. Τα πιατάκια ακολουθούν το ένα τ’ άλλο. Στο δέκατο το μετριάζουμε. Αγαπάει πολύ το ξίδι. Δεν διατηρεί καλές σχέσεις με το λεμόνι. Εκτός αν συνοδεύει χοιρινή πανσέτα στα κάρβουνα. Δεν τα πάει καλά με τις σάλτσες.
Και προσοχή στο πιώμα. Όσο πιο παγωμένο, τόσο το καλύτερο. Αλλά ΟΧΙ παγάκια. ΠΟΤΕ παγάκια. Απελευθερώνουν αμέσως την αλκοόλη και γίνεσαι μπετούγια πριν το πάρεις μυρωδιά.
Φόρτωσα ήδη την κατάψυξη με απαγορευμένο χύμα Τυρνάβου. Δεν σας λέω την τιμή, δεν θα με πιστέψετε.
Δυναμωτικό, φάρμακο, συνοδευτικό στο φαγητό, αγίασμα πραγματικό. Ότι χρειάζεται η ψυχή για την σωτηρία της.
Διαβαστε ακομα: