Απλώνει το χέρι και ποντάρει πάνω στο τραπέζι. Τι είναι αυτό; Μεγάλο πράμα. Αυτό είναι. Δηλαδή; Είναι κάποιος, ρε. Το ότι μπαίνει κι αυτός, ότι υπάρχει κι αυτός μέσα στο παιχνίδι, ότι συμμετέχει, αυτό σημαίνει ότι έχει την οικονομική δυνατότητα να στοιχηματίσει, Ε, αυτό τον φουσκώνει ψυχολογικά, όσο κι αν δεν το συνειδητοποιεί.

Ακόμα κι αν δεν το έχει χωνέψει στο υποσυνείδητό, στο βαθύ κράτος στον εγκέφαλο μέσα σου, η παρουσία στη συγκεκριμένη τζογαδόρικη διαδικασία, ανεβάζει το ηθικό του. Είναι κάποιος. Όχι ο κανένας, όχι ο δεύτερος, όπως σε ζυγίζουν στην πολυκατοικία του, στη δουλειά του.

Πλησιάζουμε μία από τις πιο απόκρυφες αιτίες που στον άνθρωπο γεννιέται η ερωτική σχέση με τον τζόγο. Έχει λεφτά στην τσέπη και παει στο σουπερμάρκετ να ψωνίσει. Δεν τον φτιάχνει αυτό. Αν, όμως, αγοράσει έστω ένα λαχείο, δεν σου λέω για κάποιο τυχερό παιχνίδι που τη στιγμή του δρώμενου ανεβαίνουν οι ρυθμοί της καρδιάς. Ακόμα κι ένα λαχείο, λέω, να πληρώσει στο δρόμο, στην ταβέρνα, δεν είναι το ίδιο, όπως αν αγοράζει ένα περιοδικό ή μια σοκολάτα για το παιδί του.