Τα κανόνια του Ναβαρόνε θα μοιάζουνε με στρακαστρούκες μπροστά σε αυτά που θα σκάσουν οσονούπω στην Αγγλία. Δεν μιλάω γι’ αυτά που θα βαρέσει πάλι η Εθνική τους στο Μουντιάλ του Κατάρ. Αλλά γι’ αυτά που ετοιμάζεται να βαρέσει η 5η μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη.
Μάλιστα κύριοι. Ετοιμαστείτε να δούμε πράγματα που δεν έχουν ξαναγίνει, καθώς η Αγγλία μετά από δεκαετίες που δεν παράγει και δεν πουλάει τίποτα, αντιμετωπίζει την μεγαλύτερη οικονομική κρίση της ιστορίας της.
Αν το καλοσκεφθεί κανείς, το μόνο εξαγώγιμο προϊόν που τους έχει απομείνει είναι η Premiership (φώτο). Όπου, βέβαια, όλες οι ομάδες έχουν αγοραστεί από ξένα κεφάλαια προερχόμενα από κάθε γωνιά της γης. Από Ρωσία, Αμερική, Αραβικό Κόλπο. Μέχρι ΚΑΙ από Ελλάδα. Ποιος να το’ λεγε ότι η ιστορική Nottingham Forest θα πέρναγε σε ελληνικά χέρια.
Συμβαίνουν αδιανόητα πράγματα. Το περίφημο αγγλικό Civil Service, που το καμάρωναν οι βρετανοί για το καλύτερο στον κόσμο πάει για φούντο. Τα ίδια και χειρότερα με το Εθνικό τους Σύστημα Υγείας. Μετά το Brexit 150.000 γιατροί και νοσοκομειακό προσωπικό την έκαναν για άλλες πολιτείες. Παίρνεις τηλέφωνο για ασθενοφόρο κι έρχεται μετά από 10 ώρες. Μέσα σε 10 χρόνια, από εκεί που δεν υπήρχαν τράπεζες τροφίμων για τους άπορους, τώρα κοντεύουν τις 4.000. Ο ρυθμός που αυξάνεται ο αριθμός των αστέγων είναι τρομακτικός. Από μόνη της η ιδέα της ύπαρξης αστέγων είναι τρομακτική.
Εδώ και 40 χρόνια οι άγγλοι το έβλεπαν να έρχεται. Ήξεραν ότι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τη γερμανική βιομηχανία. Το γύρισαν στην παροχή υπηρεσιών μήπως μαζέψουν κεφάλαια στο Λονδίνο. Αλλά μόνο του το Σίτυ ήταν αδύνατο να σώσει μία παρτίδα χαμένη από χέρι. Το βρετανικό νόμισμα είχε καταντήσει τόσο μπόσικο και αδύναμο, που το γονάτισε μόνος του ένας Σόρος. Η βρετανική οικονομία ήταν από καιρό ερείπιο. Κάτι καραγκιόζηδες, που πήγανε και πουλήσανε φούμαρα στους απελπισμένους άγγλους ψηφοφόρους, την αποτελειώσανε με την έξοδο από την Ε.Ε.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, που εκτίναξε τα επιτόκια δανεισμού στο υπερπέραν, είναι το πλήρωμα του χρόνου.
Το Ηνωμένο Βασίλειο γέρασε. Πολύ. Ακόμα και αυτή η πολιτιστική του επιρροή από καιρό έχει ξεθωριάσει. Πάνε πια 60 χρόνια από το British Invasion (βρετανική εισβολή) που έκαναν στην Αμερική και σ’ όλο τον κόσμο οι μουσικές μεραρχίες των Beatles, των Rolling Stones, των Led Zeppelin, των Pink Floyd και των μεγάλων ροκ συγκροτημάτων τους. Και κάποιοι από αυτούς τους θαλερούς γέροντες τραγουδάνε ακόμα. Περισσότερο από θαυμασμό, προκαλούνε πια θλίψη.
Μέχρι και ο James Bond πέθανε. Είναι προφητική η ταινία. Όπως και η σκηνή. Πέσανε ρουκέτες στο κεφάλι του. Ακριβώς ίδιες με τις συστοιχίες που ετοιμάζουν οι αγορές να εξαπολύσουν σ’ ό,τι απέμεινε απ’ το κουφάρι της κάποτε κραταιάς αγγλικής οικονομίας.
Η κρίση ταυτότητας της αγγλικής κοινωνίας είναι πλέον τερματική. Κάποτε καμάρωνε ότι ο ήλιος δεν δύει ποτέ πάνω από την σημαία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και τώρα η Γηραιά Αλβιόνα ψάχνει αγωνιωδώς να βρει ρόλο στον 21ο αιώνα. Θα τον βρει. Αλλά όπως στο σεξπηρικό, έτσι και στο παγκόσμιο δραματολόγιο, εκτός από τους πρωταγωνιστικούς, υπάρχουν και ρόλοι για κομπάρσους.
Διαβαστε ακομα: